‘Frans Bauer komt ook. Dat vinden ze leuk.’
Bauer. Ze. Leuk.
Met ‘Bauer’ bedoelt de enthousiaste organisator van de gehandicaptenparty de giechelende woonwagenzanger die zulke fijne Hollandse hits maakt. ‘Ze’ zijn de gehandicapten. En ‘leuk’ is een woord dat lekker bekt bij zowel ‘Bauer’ als ‘ze’. Gehandicapten vinden Bauer leuk. Dat weten we allemaal. Want gehandicapten zijn niet helemaal goed. Inhaken. Buiten de maat swingen. Scheef lachen. Dat doen ze.
Mijn kind vindt Frans Bauer helemaal niet leuk. En dat wil ik graag zo houden. Dat laatste is lastig. Want in zijn wereld zijn Hollandse hits de norm. Het begint al ’s ochtends als ik hem het taxibusje inschuif. ‘Ja, zo’n reisje langs de Rijn Rijn Rijn.’ Willy Alberti! Hoe lang is die al dood? De taxichauffeur zingt vrolijk mee.
Op school is er K3. Hollandse hits op z’n Belgisch. Nog erger. En is er ergens een feestje, dan krijgen we Peter Beense, Jannes of Jan Smit. Jan-tje Smit. De gehandicapten lopen wat achter en mogen nog Jantje zeggen. Vinden ze leuk.
We kennen allemaal de beelden wel. Groep rolstoelers en mongolen op de eerste rij. Inzoomen op het plezier. Na afloop moeten ze met de volksheld op de foto. Lachen. Lachen! We zien ze zenuwachtig glimlachen. Aanvoelend dat ze hier dankbaarheid moeten tonen. Want-we-hebben-dit-helemaal-voor-jou-geregeld. Frans Bauer houdt de gehandicapte net iets te stevig vast.
Pure indoctrinatie is het. Je ontkomt er niet aan. Een collega-moeder heeft een spastische zoon. Soms gaat hij naar een logeerhuis. Daar moet hij Bassie en Adriaan kijken. ‘Dag vriendjes, dag vriendinnetjes…’ Het kind is tien en heeft een normaal verstand. Hallo!
We houden ze dom. Wat zou er gebeuren als we ‘ze’ vanaf hun geboorte opera lieten luisteren? Of heavy metal? Job zingt Kings of Leon mee: Use somebody. Jeff Buckley (ook dood, ik weet het, maar van een ander kaliber): Hallelulah. Hij klapt erbij. Vindt ‘ie het leuk? Ja, omdat hij het zo vaak gehoord heeft en zijn moeder zo grappig meegilt in de auto. Feest! Je kunt je afvragen wie er begon met Hollandse hits. De gehandicapten of hun verzorgers? Kip-ei-verhaal. Ik zie die begeleiders altijd verdacht hard meeklappen met Bauer. Vinden ze leuk.
Jammer dat je de Jostiband niet noemt.
Toen wij een jaar of wat geleden een MEE consulente over de vloer hadden om ons informatie te verschaffen over het aanvragen van een indicatie vertelde ze ons haar succes verhaal.
Zij bezocht ooit een hoger opgeleid gezin. Ouders MeesterProfessorDoctorandusHoogbegaafd, oudste zoon gymnasium. Jongste zoon had Down. Thuis draaiden zij klassieke muziek waar iedereen van kon genieten, behalve hun ‘Downie’ (jeukwoord). Zij kon zich door haar jaren ervaring met mensen met een verstandelijke handicap heel erg goed inleven in hun wereld en wist waar hun behoeftes lagen: VOLKSMUZIEK! Zij verzetten zich er eerst tegen, maar zijn toch cd’s van Fransje B en Jantje S gaan draaien en weet je? Het ‘probleem’ was opgelost! Deze mensen stonden met hun grote verstandelijk vermogen namelijk te ver van hun verstandelijk beperkte kindje af.
Beste mensen, mijn kind heeft dan wel het Downsyndroom, maar is niet volkomen achterlijk. Down is geen soort mens, Down is geen volk dat op een andere planeet leeft, Down is een chromosomale afwijking. Ik heb geen Downie, ik heb een zoon. En deze zoon geef ik, net als mijn andere zoon, de kans zijn eigen ik te leren kennen en te ontwikkelen zonder hem te etiketteren.
Dank Annemarie, ik ben het volledig met je eens.
Hoi Annemarie,
Je hebt helemaal gelijk met je collum. Ayleen heeft er gelukkig geen last van, ze is met allerlij soorten muziek opgegroeid en vind het ook allemaal leuk.
Op houden ze er ook rekening met de oudere kinderen en bieden ze ook allerlei verschillende steilen aan. En in de bus staat de radio aan, dus geen cd met alleen maar nederlands talig.
Maar zoals je al schrijft ze worden min of meer gedwongen om het leuk te vinden.
Maar het was weer een erg leuke collum om te lezen.
Groeten Anita Loderus.
je hebt gelijk, wat niet wegneemt dat juist Frans Bauer heel veel doet met en voor gehandicapten. Overigens vind ik zijn liedjes om te huilen.
Ik heb een dochter met het Syndroom van Down. Ze is 26. En ze is dol op Jan Smit, Nick en Simon, Marco Borsato, Guus Meewis, Blof en ja, ook op Frans Bauer en Jannes. Mijn eerste keer Frans Bauer was een overwinning (voor mij), maar wat heb ik een leuke avond gehad! Om haar. Met haar.
Waarom vindt ze Nederlandstalig zo leuk? Omdat ze het kan verstaan. Zo simpel is het. Ze kijkt heel graag naar Nederlandstalige programma’s op tv. Naar GTST en The Voice, maar zeker ook naar mooie Nederlandse films (favoriet op dit moment: Nova Zembla) en series. Een musical gaat er ook graag in! Ze kan niet lezen (cognitief niveau van een 5-jarige) en begrijpt dus weinig tot niets van engelsgesproken muziek en TV.
Ze kent wel veel engelstalige muziek. Zet de radio aan en ze ‘zingt’ bijna alles mee en vindt het ook leuk. Van Kings of Leon tot Queen, van Robbie Williams tot Coldplay. Vorige jaar met ons mee geweest naar De Vrienden van Amstel en ze heeft genoten! Dat is een prachtige mix voor haar.
Ze gaat meestal gewoon met ons: haar ouders en haar twee zussen. Die zussen hebben ook zo hun voorkeuren: Rock Werchter, Pinkpop, Lowlands, Goldplay, Muse, noem het maar op. Maar ze gaan ook graag met hun zusje mee naar een van de (betere) Nederlandtalige optredens.
Gisteren naar Jan Smit: twee van mijn dochters mee, met de trein naar Rotterdam, superleuke middag (waarbij ze enorm veel plezier heeft met de mensen om haar heen, allemaal ‘gewone’ mensen omdat ze met ons mee is) afgesloten met een diner in een sushirestaurant in onze woonplaats.
Ik snap je aversie tegen het zo maar aannemen dat elk kind met een verstandelijke beperking een bepaalde muzieksmaak ‘moet’ hebben. En ook wel tegen het groepsgevoel, een hele club met begeleiding. (Hoewel mijn dochter soms ook met haar huisgenoten een dergelijke activiteit onderneemt en dat heel leuk vindt, heb ik toch ook graag dat ze gewoon lekker met ons gaat. Aan de andere kant: ze hebben wel veel plezier, wie ben ik om haar dat te ontnemen?) K3 en Bassie en Adriaan zijn echt verleden tijd, daarvoor voelt ze zich veel te groot.
Waarschijnlijk was ik zonder haar niet bij Jan Smit terecht gekomen (maar wel degelijk bij Blof, Doe Maar, Marco Borsato, Acda & De Munnik enz), maar is dat erg? Nee, zij geniet. En dat is ook belangrijk!
Hear, hear! (x 1000)