Job was nu toch te groot voor Sinterklaas. Vonden we. Discussie aan de keukentafel. ‘Moeten we nog wel mee op die stoomboot? Hoe krijgen we de rolstoel op het voordek?’
Al jaren mogen we aan boord van de pakjesboot die in Nijmegen aankomt. Kapitein Jos nodigt Job telkens weer uit. ‘Job is mijn speciale gast tot ik met pensioen ga’, horen we al sinds Job nog een handzaam pakketje was.
Dit jaar beleeft de kapitein zijn laatste intocht. En Job dus ook. Het was oppas Hikke die het Job vertelde. ‘Mag jij weer mee naar Sinterklaa-haas? Wat léúk!’ Job sprong bijna uit zijn rolstoel. Zó blij was hij met de mededeling. ‘Naar Sinterklaas toe!’ Iedereen moest erbij zijn, vond hij. ‘Patrick ook mee. Hikke ook mee. Papa ook mee. Mama ook mee. Boek ook mee.’ Hij raakte niet uitgepraat over Sinterklaas.

Mijn man en ik keken verbaasd toe. Dit hadden we toch even onderschat. Dat wij Job te groot vonden voor Sinterklaas, wilde nog niet zeggen dat Job die mening deelde. ‘Gelooft hij nog?’ vroeg een collega deze week. Die vraag gaat niet op voor Job. Sinterklaas ‘is’ gewoon. Er zal geen dag komen waarop we moeten vertellen dat Sinterklaas een wildvreemde man is met een opplakbaard. Job heeft een ander begrip van de werkelijkheid. Wat hij om zich heen ziet, bestaat. Wat hij niet ziet, is er niet. Hij registreert en legt vast als een camera. Herinneringen heeft hij zeker. De foto’s die hij in zijn hoofd maakt, slaat hij op en hij hangt er een gevoel aan. Sinterklaas is leuk. Goeie vent. Feest. Papa. Mama. Patrick.

‘Sinterklaas een handje geven’, is wat Job telkens herhaalt. Hij wil bij hem zijn. Niet omdat hij een cadeau van hem verwacht maar omdat het zo gezellig is. ‘Je moet nog een paar dagen wachten’, zei ik vorig weekend. Ook ingewikkeld, want ‘een paar dagen’ registreert camera Job niet en dus zijn ze er niet. Maar hij onthoudt mijn woorden wel.
Toen ik de volgende ochtend Jobs slaapkamer binnenkwam, trof ik een heel gelukkige negenjarige in zijn bed. ‘Ik wacht op Sinterklaas’, zei hij.