Rijkelijk laat, maar hij is er: een Lego-poppetje in rolstoel. Ik moest even goed kijken. Het lijkt of de arme stakker beide beentjes moest laten amputeren, want de voeten stoppen bij het zitvlak van de rolstoel. Bij Job, mijn eigen rolstoelpoppetje, bungelen de beentjes tot aan de voetenplank. Maar ik zag al snel dat alle Lego-mannetjes extreem korte pootjes hebben en dit pas pijnlijk zichtbaar wordt zodra er een in een rolstoel geraakt.

Vorig jaar gingen 20.000 handtekeningen naar Lego. Onder meer van gehandicapte kinderen die graag wilden dat de poppetjes ook hen vertegenwoordigden. We zien er immers niet allemaal uit als de mannetjes en vrouwtjes in het assortiment, stelden zij.

Voor Job zijn ze niet nodig, de gehandicapte figuurtjes tussen het speelgoed. Zou je hem vragen ‘ben jij gehandicapt?’ dan zou zijn antwoord zijn ‘ik ben Job’. Niet omdat hij de nieuwe filosoof des vaderlands is, maar omdat hij zichzelf simpelweg niet ziet als ‘beperkt’. Vraag ik hem of hij kan rennen, dan trappelt hij met zijn schoenen op de voetenplank van de rolstoel. Schaatsen kan hij ook: we staan in de kamer, hij hangt aan mijn benen en laat de voeten een voor een ver uit elkaar over het laminaat glijden.

Maar uiteraard vind ik het een heel goede zaak als kinderen die zich wél bewust zijn van hun handicap, zich beter gerepresenteerd voelen door Lego (of Barbie of Playmobil; die hadden al rolstoelers). Belangrijker is echter volgens mij het effect op andere kinderen. Laat hen zien dat er allerlei verschillende mensen zijn! ‘Wat heeft dat jongetje een raar hoofd’, merkt nog wel eens een kind op straat op, starend naar Job (ehm, kijk eens naar het Lego-poppetje, dát heeft pas een raar hoofd, allemaal camoufleren ze de uitstulping bij de kruin met een helm of een pruik, maar daar hoor je nooit iemand over…. ). Natuurlijk staren we gehandicapten minder na als we er al op jonge leeftijd aan gewend raken. Dat is fijner voor iedereen.

Deze week besloot de Tweede Kamer dat alle gebouwen toegankelijk moeten worden voor mensen met een beperking. Ook rijkelijk laat; in de VS namen ze al in 1990 een soortgelijke wet aan. Kijk, zou zo’n architect als kind met de rolstoel-Lego hebben gespeeld, dan wist die meteen dat je op wielen geen pand binnenkomt zonder oprit of plankje voor de deur.