Job (12) kent de woorden kut-Marokkaan, kankerlul en aandachtshoer niet. Een hoofddoek zet geen kwaad bloed bij hem. Die zal hij leuk vinden omdat je eraan kan trekken. Kroeshaar kriebelt tegen zijn hand en glad haar wil hij aaien. Job raakt mensen graag aan.
Racisme is hem vreemd, vooroordelen kent hij niet. Gaat thuis de bel, dan roept hij ‘mama open doen’. Job is nieuwsgierig en verwelkomt iedereen. Niks wij-zij. Gezellig wij-wij. Hij vindt mensen leuk en lief, tot het tegendeel bewezen is. Job zal je nooit op je verleden pakken, hooguit pakt hij je hand.
Job snapt niet wat een homo is, laat staan wat hetero betekent. Hij maakt evenmin onderscheid tussen dik, dun, rijk, arm, Tokkie of elite. Job kijkt op niemand neer – vanuit zijn rolstoel kijkt hij altijd omhoog. Aan zijn hemel staat de zon of het regent.
Job zegt sorry als hij je pijn heeft gedaan. Dankjewel als je hem helpt. En toont belangstelling door te vragen ‘hoe is het met jou’?
Kijkt hij voetbal op televisie, dan juicht hij bij ieder doelpunt, ongeacht de clubkleuren. Job is kampioen in het delen van blijdschap. Het veld op stormen zou hij niet kunnen – vanwege die rolstoel. Spelers van de tegenpartij slaan al helemaal niet; hij heeft een lage spierspanning. Het is dat krakkemikkige lijf, waardoor hij bijna niks kan.
Job moet altijd wachten. Op eten, op gezelschap, op de taxi, op een nieuwe rolstoel, op iemand die zijn luier verschoont. Toch voelt hij zich nooit tekort gedaan. Zal nimmer klagen. Wijst niet verongelijkt naar mensen die het beter hebben en is onbekend met de begrippen jaloezie, misgunnen en kwaadspreken. Liever zingt hij een liedje.
Job geeft geen anderen de schuld en wenst niemand dood op sociale media. En dan noemen we hem verstandelijk beperkt.
Een mooi antwoord op de verdeeldheid die in de maatschappij heerst…
Job is een kanjer en zijn moeder omschrijft prachtig zijn wereld.
Een verademing
Een dikke duim voor je column. Ik heb hem graag gedeeld op mijn tijdlijn, om te kijken of er mensen zijn in mijn omgeving die ik er mee wakker schud …
Leven vanuit het hart is fijn. Natuurlijk is het nog fijner als je de combi kunt maken tussen hoofd en hart, dan kun je optimaal genieten en ‘weten’ waarom. Job doet dit onbevangen. Ik geloof wel dat Job heel wat gelukkiger is dan veel mensen die als ‘normaal’ worden beschouwd met al hun vooroordelen, oordelen en veroordelen.
Job mag trots zijn! Op zijn ouders, die overduiddelijk ook een verstandelijk beperking hebben… Anders had je dit schitterende stuk nooit kunnen schrijven ?
Maar, helaas voor jullie, wel zónder de stoere wielen van jullie prachtige zoon! ?
Dag Annemarie,
Wat heb je dit prachtig verwoord!! Dank daarvoor.
Natuurlijk raakt mij dit extra, omdat ik dagelijks geconfronteerd wordt met een onwaarschijnlijk lief en verstandelijk gehandicapt kind. Iets kleins als een stukje gen dat kwijtraakt veranderd een leven in één brok onvoorwaardelijkheid en empathie. Soms denk ik wel dat als we allemaal zo geboren zouden worden, de wereld er misschien afhankelijker, complexer, maar ook veel liever uit zou zien. Jou column legt pijnlijk bloot waar onze maatschappij aan leidt.
Top !! (Ik geniet altijd van de columns, maar van deze nog eens extra.)
Prachtige column 🙂
Luister ook maar eens naar een liedje van Youp van ’t Hek, Johannes
Prachtige colum, de spijker op z’n kop en midden in de roos. Een spiegel zal voor vele voor gehouden worden.
Enorm mooi omschreven was iedereen maar zo, we kunnen veel leren van Job
Geweldig hoe jij dit mooie 12 jarige mens (je zoon) beschrijft. Van hem kunnen wij allemaal zoveel goeds leren. Lees vandaag het verhaal dat hij niet moppert over dingen die niet kunnen. Mensen ziet als gewoon mensen ondanks ras kleur enz. wat ook zeker niet belangrijk zou moeten zijn. Wat een verademing dit verhaal. Veel kinderen zijn gelukkig ook nog zo onbevangen. Ik heb zelf kinderen en kleinkinderen inmiddels. Gelukkig is voor hun ieder mens gelijk, zolang die maar geen verkrachter of moordenaar is. Verschil in kleur, geloof, nationaliteit kan zoveel leuks of interessants opleveren. Hopelijk lezen en leren die mopperende en zich achtergestelde of bevooroordeelde mensen hier wat van. Leef zoals een kind dat kan, en geniet van zoveel mogelijk. Ieder mens is uniek en een speciaal bijzonder mooi mens om te leren kennen. Waarom zien zo veel mopperkonten dat nou niet, wij kunnen zoveel van elkaar leren en genieten. Net zoals jij je zoon beschrijft hoe hij geniet. Zou er ooit een tijd komen dat er geen mensen meer zijn die discrimineren op kleur en geloof of andere zaken.
Ik wens jullie veel liefs en goeds en genieten van wat kan.
Wat een prachtig stukje over je geweldige zoon,met
Tranen in mijn ogen gelezen, voor jullie zal het ook niet meevallen,
Maar geniet van deze mooie jongen, hier kunnen wij nog veel van leren,
Job, je bent een geweldige knul.
Prachtige column! Ik heb het verhaal met plezier gelezen en gedeeld op facebook.
Het volgende schooljaar ga ik je column in de klas gebruiken. Over vooroordelen en oordelen, over aangeleerd gedrag en verandering die begint bij jezelf, over een probleem zien en die veranderen.
Bedankt voor deze mooie manier van verwoorden.
Woorden schieten tekort maar tranen die ik heb gehuild des te meer. Wat heeft u een geweldige zoon. Wees trots op dat mannetje. Hij is een voorbeeld voor alle mensen. Met vriendelijke groet van Ben uit Wezep.
Beste Annemarie Haverkamp,
Dank u voor door u geschreven column “WIJ-wij”. Ik ben erg onder indruk van de door u geschreven column over Job. Het doet me goed om het te lezen. Het is goed dat iedereen het leest zodat men even stil staat hoe men in deze wereld ervoor staat. Ik ben zelf doof. Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat ik geen beperking heb maar de samenleving heeft beperking omdat deze samenleving niet opgewassen is wat omgaan met doven betreft.
Job is voor mijn ogen unieke mens. Job raakt gevoelige snaar. Job geeft voor anderen goed voorbeeld. Door mijn ziekte van Parkinson ondek ik met mijn doofheid dat ik nog veel leer van anderen zoals van Job Haverkamp. Trouwens wens ik je succes met je wekelijkse schrijven van je column over je zoon Job. Ik heb me opgegeven om wekelijkse column van u via mail te ontvangen. Ik dank u voor mooi beschreven woorden Wij-wij.
Je artikel heeft mij geraakt en ik heb het op facebook gedeelt. Helaas kunnen de meeste mensen die ik ken geen nederlands lezen. Ik wordt gevraagd door om te helpen met deze artikel in het Engels te lezen.
Het volgende heb ik voor hun geplaatst. Ik hoop dat het dicht bij je eigen verhaal komt.
Job (12) doesn’t know the words kut-Marokkaan (derogatory reference to Moroccans), kankerlul (another ugly word) or aandachtshoer (ditto). A headscarf doesn’t get his blood racing. He would like it because you can pull on it. An afro tickles his hand and he wants to pet straight hair. Job likes to touch people.
Racism is foreign to him, he doesn’t know any prejudices. Job is curious and welcomes everyone. No us-them. Friendly us-us. He finds people nice and sweet, until the opposite has been proven. Job would never hold to your past. At the most, he would hold your hand.
Job doesn’t know what a homo is, let alone what hetero means. He makes no difference between fat, skinny, rich, or poor, white trash or elite. Job doesn’t look down on anyone – he always looks up from his wheelchair. In his sky, either the sun shines or it rains.
Job says he’s sorry if he hurts someone. Thank you if you help him. And shows concern by asking, “how are you?”
If he watches soccer on TV, than he cheers for every goal, no matter what the club colors are. Job is a champion in sharing joy. He couldn’t storm the field – because of the wheelchair. Definitely couldn’t hit players from the other tea; he has low muscle tone. It’s that rickety body that keeps him from doing most things.
Job always has to wait. For food, for company, for the taxi, for a new wheelchair, for someone to change his diaper. And yet he never feels at a disadvantage. Would never complain. Doesn’t point a wronged finger at people who have more and is unfamiliar with the concepts of jealousy, a grudge, or speaking ill of others. He’d rather sing a song.
Job doesn’t blame anyone else and doesn’t wish anyone dead on social media. And we call him mentally disabled.
Hallo Annemarie Haverkamp,
Wat een geweldig tekst.
Eén keer per maand kom ik samen met mensen
met een verstandelijke beperking en het is zo herkenbaar.
Fijn dat iemand van onze organisatie (Geloof en Licht) dit met mij heeft gedeeld.
Ik ga me ook zeker opgeven om deze column te volgen.
fijn dat u dit met vele wilt delen.
Enorm onder de indruk!!
Dikke knuffel voor Jou en Job!
Dank om ons mee te voeren in de wereld van Job, die ook jouw wereld is en die zo van iedereen zou moeten zijn. Ik was totaal ontroerd en al helemaal weggeblazen door jouw slotzin, zo waar! Zo mooi beschreven. Wat mag Job zich zalig prijzen om jou als moeder te hebben. Ik zie het zo voor me hoe jij met hem omgaat. En had hij die onbevangenheid niet van zich zelf, dan weet ik zeker dat jij hem dat zou bijbrengen. Dàt is opvoeden tot mens in deze wereld. Veel geluk bij de verdere begeleiding want gemakkelijk zal dat niet zijn. Proficiat!
……dat is wat het werken met onze cliënten zo mooi maakt! Daar kan iedereen van leren.
Ik denk dat WIJ, mensen in de zorg wel weten….nu de rest van de wereld nog!
Dank je wel Annemarie<3
Beste Annemarie,
Je omschrijft dit zo mooi. Het is allemaal zo herkenbaar.
Mijn zoon Robin werd geboren met Cerebral Palsy.
Hij genoot van iedereen die lief voor hem was. Of die persoon nu dik, dun, lelijk of mooi was. Of die persoon nu zwart of wit, homo of hetero was. Wat voor hem telde was dat die persoon lief voor hem was. Hij genoot van de kleine dingen in het leven.
Ondanks de talloze operaties die hij onderging heeft hij nooit iemand de schuld gegeven van het feit dat hij niet dezelfde mogelijkheden had dan iedereen rond hem. Na elke operatie en de moeilijke en pijnlijke revalidatie werd Robin weer de oude, blije jongen. Ook niet na een operatie die hem meer comfort had moeten geven maar die resulteerde in een volledige verlamming vanaf zijn schouders.
Hij begreep niet wat er gebeurde. Hij begreep niet waarom hij zijn armen en handen niet meer kon bewegen. We konden het hem niet uitleggen want dit was veel te moeilijk. Terwijl onze wereld instortte bleef Robin blij met iedereen die hem met veel liefde verzorgde.
Robin was niet “beperkt”. Robin was een voorbeeld voor velen.
Robin overleed op 21 december 2014.
Ik hoop nog veel over Job te mogen lezen. Job en jij zijn groten.
<3 dank je wel, Dirk
Well Anne Marie,
I’m so very impressed about your article, it brought me to tears, and yes you’re so right, but what so strange is that some people read it, but they really don’t understand the real value of the the story.
I found your article at a Facebook friend (sic) this person does only shares.
This person has the half of the globe in her hands nl. “een brutaal mens heeft de halve wereld in de hand”
This person love to go to Amsterdam, but lives in Wijk Aan De Zee, and parking is a problem, but when you are Brutaal you do apply for a algemene gehandicaptenparkeerplaats” that solves the problem, you walk with krutchjes for a while apply and you are set to party in Amsterdam using the special place which is reserved for “Just You” and then if and when Job or any other person arrives oh well, you simply go and find a spot…
How in the world does this happend, they park and walk away, and laugh and laugh well that’s how “I DO IT” sticking the handy label on the rear view mirror.
Special on Koninginen dag then she works a Toilet Mejeffrouw getting +€300.00 in tip, and when finished she walks to her special parking space….
And then be the first to LIKE YOUR most interesting and very fascinating story.
Anne Marie <3 <3
Cordially,
B. J. Van Etten
Dag Annemarie (mooie naam toch, mijn echtgenote draagt dezelfde!)
Schitterend gewoon.
Eerlijk, ik zit net niet met rode wangen, maar veel scheelt het niet…
Ik wens jullie hele gezinnetje het allerbeste
Mark
Wat heb je een prachtige relatie gelegd tussen ons leven en dat van Job. Daar Kunnen we allemaal veel van leren. Zag op tv dat Job een t shirt met de Rwandese vlag droeg. Helaas worden daar gehandicapte kinderen nog steeds weggemoffeld. Ik heb er nl 3 jaar gewoond?
Prachtige column! Kippenvel..
Lieve Job,
Wat ben jij een mooie en bijzondere jongen!!!
Zelf ben ik een vrouw van 36 en woon ik samen met een vrouw waar ik van hou dus je zou denken dat ik moet weten dat je mensen niet moet veroordelen maar toch, lieve Job, betrap ik mijzelf erop dat ik soms ook wel eens iets lelijks zeg over iemand.
Wat ben jij met je 12 jaar dan al veel wijzer dan mij. Dank je wel dat ik van je mag leren en wat zal jouw mama trots op je zijn.
Mama heeft door jou te omschrijven mij diep geraakt. Wat heb jij een mooie ziel.
Je bent een voorbeeld voor iedereen.
Heel veel liefs Sarina.