Je zal maar miljardair zijn. Valt niet mee, leer ik van een vermakelijke serie op RTL Z. Wat moet je als je concurrent toch weer een groter jacht heeft gekocht dan jij? Vind maar eens zo’n slagschip. Of neem de angst voor kidnapping. Een beetje miljardair schakelt een extern beveiligingsbedrijf in om zijn eigen bodyguards te controleren. De stress van het geld hebben is zo groot dat de rijkaard compensatie zoekt in beleving. Ervaringen kun je niet stelen en maken gelukkiger dan bezit.

Dus huurt de miljardair een woestijn af voor een 1001-nacht party. Of boekt een champagnesafari, waar hij (meestal is het een hij) een vrouw jonger dan zijn dochter het hof maakt in een luxe loft aan een gladgestreken meer waar de Big Five komen drinken.

Ik snap dat wel als ik met Job in ons zwembad-aan-zee op Fuerteventura lig. Inderdaad, het gaat om de beleving. Om dat ene moment dat we ons later, dwars door alle vergeetachtigheid en aftakeling heen, nog haarscherp zullen herinneren.

Het is week twee van onze vakantie en inmiddels is Jobs begeleidster – noem haar gerust engel – gearriveerd. In het frisse bad houden zij en ik allebei een hand vast van de twaalfjarige die nooit zal zwemmen. Zijn vader wacht onder water met de camera. We tellen af en laten Job los. Ontspannen zakt hij naar de bodem. Met dat hem zo kenmerkende – en jaloersmakende – vertrouwen wacht hij tot ik hem bij zijn arm pak en weer boven breng. We klappen uitgelaten voor zijn nieuwste truc.

De foto is een van de mooiste ooit. Op zijn besproete onderwatergezicht zien we een Zen-achtige glimlach. Job zweeft, bevrijd van zwaartekracht, in het heldere blauw. Het is een ontroerende ervaring. Eentje die geen miljardair zich kan veroorloven. En ik weet weer waarom we met Job op vakantie wilden.