Dit is een gastcolumn van Gerry Haverkamp, de oma van Job.

Jobs papa en mama boekten een trip naar Rome en daarom passen opa en oma op hun kleinzoon. Zoals altijd komen de iPad en favoriete boekjes mee. Job is goed gehumeurd en positief, dus dat wordt appeltje-eitje.

Minpuntje blijft zijn matige interesse in eten. ‘Hoeft niet oma’ is steevast zijn antwoord wanneer ik aankondig in de keuken een hapje voor hem klaar te maken.
Job kan geen link leggen tussen oorzaak en gevolg. Straffen helpt niet, hij begrijpt niet waarom ik plotseling boos kijk of mijn stem verhef, hooguit mijdt hij dan oogcontact.
Belonen werkt wel. Hij eet zijn bordje leeg als ik hem nadien de iPad in het vooruitzicht stel. Pedagogisch vast fout, maar het werkt altijd.

Altijd, tot vandaag. Hoe ik ook op hem inpraat, hij houdt die ene, eerste hap in z’n mond en vertrekt geen spier. Tien minuten verstrijken, twintig, dertig… Oma gestresst met de koud geworden sperziebonenprak terug naar de magnetron en dan een nieuwe poging. Geen beweging, er gebeurt gewoon niks. Veertig minuten, vijftig, waarin ik hem even zovele keren voorhoud dat hij op de iPad mag als het bordje leeg is. Job geeft geen krimp. Is dit een machtsstrijd? Is dit puberen? Zijn dit kuren? Ten einde raad geef ik hem een beker calorierijke melk, dat gaat er in één teug in.
Gefrustreerd ruim ik de boel op, de iPad houd ik buiten het zicht.

Nu eens afwachten wanneer hij er toch over begint, maar… hij vraagt er niet één keer naar! Hij pakt een boekje en werpt soms een blik op de tv waar opa naar de Formule 1 kijkt.
Een paar uur lang zit de ene heer voor de buis en de andere ligt er vlak naast.
Ik vermoed toch dat Job een link kan leggen tussen oorzaak en gevolg.