Job kan onverbiddelijk eerlijk zijn. Geef je hem een cadeautje, zegt hij na uitpakken resoluut ‘nee’. Of ‘ander cadeau’. Niet leuk voor de gever. En zeer ongemakkelijk voor ons, de ouders, die zich realiseren hoe onbeleefd en slecht opgevoed het kind overkomt. Alleen Job zelf heeft nergens last van. Beleefdheden en gemaakte dankbaarheid zijn hem al bijna dertien jaar vreemd. Wel heeft hij geleerd dat hij zich moet uiten, dus dan loop je het risico op een afwijzing.

Rob en ik doen ons best pijnlijke situaties onder de slingers te voorkomen. Inmiddels weten we dat het niet werkt om tegen familie en vrienden te zeggen dat een cadeautje voor de jarige niet per se nodig is (‘hij is écht al blij als je komt’). Ze willen toch iets geven. We weten uit ervaring ook dat de kans nul is dat Job een spontaan afgewezen presentje later alsnog zal omarmen. Zo’n cadeau belandt op de plank doorgeefcadeautjes.

Nu Job bijna jarig is, legt Rob een voorraadje aan. Hij weet het best in welke animatiefase Job momenteel zit. Kon je drie maanden geleden nog aankomen met boekjes of beestjes uit de film Angry Birds, nu zal hij daar zijn verwende neus voor ophalen. Job leeft momenteel in de imaginaire wereld van Huisdiergeheimen. Op internet bestelde Rob al een rugzakversie van knuffelhondje Duke en een strandlaken met Duke-print. Vraagt iemand wat Job wil hebben, dan luidt zijn antwoord ‘bestel maar op Rob.com’. Onze verjaardagsorganisatie doet denken aan een huwelijkslijst waar je servies kunt uitzoeken voor het bruidspaar. Zet een kruisje bij de theepot die namens jou gegeven mag worden.

Als het bezoek op Jobs verjaardag binnenkomt, volgt eerst een snelle deal in de keuken. Met een kant en klaar, ingepakt cadeau lopen de mensen vervolgens door naar Job. Hij zal verrast zijn. En blij. Net als de visite.