Zo meisje, wat ben jij groot geworden.’ Sinterklaas staat in onze woonkamer en schudt oma (79) de hand. Haar wangen kleuren rood. Job (13) zit veilig bij Rob op de arm. Hij verstopt zijn hoofd in de nek van zijn vader. Piet zoekt intussen een plekje voor de staf.

Sint en Piet kijken wat onwennig om zich heen. Hier geen kamer vol kinderen en geen gejoel. Dit is een gearrangeerd privé-bezoek. Ik vraag Job waar hij wil dat Sinterklaas gaat zitten. Verlegen wijst hij naar het hoekje van de bank. Als de Goedheiligman zich heeft geïnstalleerd, schuift Rob ons kind ernaast. Piet gaat aan de andere kant dicht naast Job zitten. We maken foto’s.

Job zegt niets. Zwaar onder de indruk is hij van de visite. Braaf zit hij in zijn nieuwe bloes rechtop op de bank. Alleen zijn ogen draaien soms in de richting van de gasten.

Dit is niet de hooligan die al weken lang onafgebroken de naam van Sinterklaas scandeert. Dit is de schuchtere versie van Job, de kleine jongen, Bambi in het grote bos. Ik fluister hem in zijn oor dat hij iemand graag een handje wilde geven. O ja; voorzichtig steekt hij zijn hand in de richting van de witte handschoen met ring.

Rob schuift stiekem een pakje naar Sinterklaas. De grijsaard begrijpt dat hij geacht wordt het te overhandigen aan ons kind. Het is een boek! Jobs tekenfilmhelden die kerst vieren. Sinterklaas maakt een grap over de moordende concurrentie. Job is opgelucht: hij heeft nu houvast in een spannende situatie, kan lekker in zijn nieuwe boek bladeren.
Sint en Piet kijken over zijn schouder mee.

En nu?

Nu helemaal niks. In de woonkamer is het stil, op Jobs omslaan van de bladzijden na. Zachtjes leest Piet een stukje voor. Sinterklaas geeft Job af en toe een complimentje. Ons Spaanse bezoek voelt het feilloos aan. Zo is het precies goed.