Appje van mijn vriendin: ‘Hij is over!!’ Een tweede vriendin zit nog in de stress. Haar zoon van 15 heeft alleen deze week nog om zijn cijfers op te halen, anders blijft hij zitten.

Job gaat vanzelfsprekend over. Jaar in, jaar uit. Ook dit eerste jaar van de (speciale) middelbare school heeft hij fluitend doorlopen. Vorige week viel zijn rapport in de bus. Een cijferlijst ontbreekt. Logisch, want getallen zeggen Job weinig. Voor hem is een 4 net zo’n mooi hoekig cijfer als een 7. Tellen kan hij, maar dat het ene getal ‘beter’ is dan het andere, ontgaat hem.

Zijn schoolprestaties worden gecategoriseerd in doelen die zijn ‘behaald’, ‘nog te behalen’ en ‘niet behaald’. Bij het vak rekenen proberen de juffen Job te leren klokkijken – een uitdaging. Ook proberen ze hem begrip van de jaarkalender bij te brengen. Het doel ‘koppelt seizoensnaam aan een beleving’ krijgt de milde beoordeling ‘nog te behalen’. Job zal inderdaad niet opkijken van sneeuw in juni of als op 5 augustus Sinterklaas binnenkomt; hier valt winst te boeken.

Uitblinken doet onze 14-jarige zoon in taal en muziek. Hij scoort een ‘behaald’ op het doel ‘raadt woorden bij een omschrijving’ en kan een flink aantal woorden zelf lezen. Bij muziek is hij in staat ‘de sfeer van de muziek te duiden’ en ritmes mee te tikken.

Als ik vroeger mijn rapport had gekregen, ging ik er trots mee naar mijn opa. Hij gaf dan geld en een week later ging ik opnieuw. Opa was aan het dementeren, dus de kassa rinkelde. Met dit rapport kan Job gerust langs de grootouders. Niet voor geld, want ook daar kent hij de waarde niet van. Wel voor een complimentje. Opa en oma zullen alleen al apetrots zijn op jufs observatie dat Job ‘elke ochtend goed gemutst de klas binnenkomt’.