Op mijn rug lag ik op het asfalt. Job stond precies op het midden van de Nijmeegse Waalbrug die voor één dag was afgesloten voor alle verkeer. Die foto moest ik hebben, van mijn zoon in zijn rolstoel op de middenstreep – speciaal hiervoor was ik naar de brug gefietst.

Van achteren kwam een fotograaf aangelopen. ‘Mooi plaatje, mag ik ’m ook maken?’ Ik wipte op mijn billen opzij. Hij was van de gemeente, zei hij toen hij door zijn knieën ging. Maakte op deze autoloze zondag ook foto’s van mensen in rolstoelen enzo. Vanwege de inclusie.

Even lag er een cynische repliek op mijn tong. Door dat vaak lege modewoord ‘inclusie’. Maar ik slikte ’m in en maakte een praatje. Wie was ik om een gemeentefotograaf uit te sluiten?
De karakteristieke witte boog van de brug weerkaatste in het zonlicht, boven en onder ons was alles blauw. Alsof we op een ruimteschip zaten. Er kwam een gek optochtje voorbij van acteurs op vliegtuigfietsen, die zwaaiden naar Job. Mensen maakten selfies, mijn zoon luisterde naar Spaanse muziek.

Een bekende verpleegkundige uit het ziekenhuis boog zich over Jobs rolstoel. ‘Ik weet nog dat jij een baby was’, zei ze. Het jonge hondje aan haar riem zette ze prominent op zijn schoot. ‘Aai hem maar.’ Job knuffelde het dier alsof ze al jaren onafscheidelijk waren. Collega’s staken een hand op, de juf van school kwam een praatje maken.

Op het fietspad richting Lent stopte een oude oppas. Nadat ze over het hek de rijbaan op was geklauterd, nam ze Job in haar armen en zaten we samen een uur boven de rivier. ‘Mensen waren we – maar aardige mensen. Al zeg ik ’t zelf’, vrij naar Nescio. Job hoorde erbij en het leek vanzelfsprekend. Inclusie heet dat geloof ik.