Op momenten als deze vraag ik me af wie er beter af is: Job of wij.
Aan de balie op het verlaten vliegveld staat mijn man. Hij denkt dat de Portugese vrouw erachter zijn Engels beter verstaat als hij hard praat. ‘The missing suitcase is BIG and very GREEN.‘
Naast mij zit Job in zijn rolstoel. Al uren bladert hij door zijn nieuwe Disney vakantieboek. Meer dan twaalf uur zijn we inmiddels onderweg. Vertraging op Schiphol, aansluitende vlucht naar Madeira gemist, wachten in Lissabon. En nu is de koffer er niet.
Ik doe mijn uiterste best de vrede te bewaren tussen de baliejuffrouw en de vader van Job. Intussen laat ik de kofferinhoud door mijn hoofd gaan: pap van Job, luiers van Job, kleren van Job. Als we straks eindelijk in het vakantiehuis zijn, zal ons kind toch wat moeten eten. Maar mijn handbagage is leeg en de winkels zijn dicht.
Job maakt zich nergens zorgen over. Honger heeft hij nooit. ‘Als we in het andere huis zijn, mag ik op de iPad’, is het enige dat hij zegt. Die belofte deden we hem aan het begin van de dag en hij herhaalt hem minstens elke twee minuten. Job heeft geen besef van tijd. Hij verwijt ons niet dat we al twee keer zo lang onderweg zijn als gepland. Zijn vraag om de iPad klinkt nog precies zo als een halve etmaal geleden. Na elk verzoek kijkt hij hoopvol naar me op en wanneer ik gedeprimeerd mijn hoofd schud, bladert hij verder in zijn boek.
Ik kan mijn zoon niet uitleggen waarom we wachten. Dat het belangrijk is dat we de koffer terugkrijgen omdat hij anders niks te eten heeft. Dat Brinta niet te koop is op Madeira. Dat Madeira een land ver van huis is. Dat een land een deel is van de wereld. Dat de wereld een planeet is. Dat, dat, dat.
Het spijt me dat hij niks begrijpt. Tegelijkertijd stelt het me gerust.
Met een papiertje in zijn hand laat mijn man de vliegveldbalie voor wat die is. We krijgen een telefoontje als de groene koffer wordt gevonden. Nee, vanavond zal dat niet meer gebeuren. Het is nu zaak dat we zo snel mogelijk bij het huis komen. Want Job moet naar bed.
Opa en oma, die ook meereizen, leveren intussen vermoeide inspanningen om een huurauto te regelen. Die staat niet klaar, zoals wel was afgesproken.
Buiten wordt het langzaam donker. Met kleine oogjes kijkt Job naar me op.
‘Mag ik op de iPad?’

Deel 2 van deze column volgt volgende week