Dit is een gastcolumn van Gerry Haverkamp, de oma van Job: Bijna een halve eeuw op dezelfde plek wonen en dan verhuizen naar een nieuw, kleiner, nog te bouwen huis. Dat betekent het nodige brainstorm-, reken- en tekenwerk. Waren in onze oude woning badkamer en slaapkamer gelijkvloers, nu komt er een optrekje met meerdere woonlagen. We gaan dan ook meteen aan een lift denken. Immers: Job moet toch kunnen blijven slapen.
Ze zijn allebei afhankelijk van de Staat en op straat worden ze nagestaard. Tot zover de overeenkomsten tussen Job en Amalia. Volgende week is de prinses jarig. Ze wordt dertien en daarmee een tiener. De datum 7 december staat op de kalender in mijn hoofd. Elk jaar denk ik terug aan de tijd dat Máxima en ik samen zwanger waren.
De hond stinkt. Ik zeg: ‘We doen hem in bad.’ Maar plots heb ik een beter plan. ‘Hondje Duke en jij gaan sámen in bad, Job.’ De knuffelhond is een hit. Rob kocht hem nadat we naar de film Huisdiergeheimen waren geweest. Het is een … tja… hond. Met lang bruin haar en oren tot onder zijn voorpoten.
Annemarie Haverkamp geeft binnenkort twee lezingen. Ze vertelt over het dagelijks leven met Job is en over de columns die ze schrijft over haar gehandicapte zoon. Zijn er dingen die u altijd al wilde weten over het zeldzame jongetje of zijn moeder? Kom dan naar een van de lezingen in Nijmegen of Doetinchem. Bij binnenkomst krijgt u het nieuwe boek Job gaat viral, dat u door de auteur kunt laten signeren.
Juf Thea krijgt geen loon naar geduld. Er volgt ook geen bonus als ze erin geslaagd is een agressieve leerling tot bedaren te brengen. Het vergt oneindig veel bezieling en liefde om les te geven aan een kind dat wegens een progressieve ziekte keihard achteruitgaat. Of om duizenden keren hetzelfde uit te leggen aan dat glimlachende meisje met looprek en een IQ van veertig. Mensen in het speciaal onderwijs zijn helden wat mij betreft.
Als mijn moeder op vakantie ging, had ze stress. De tuin! Er was het gazon, dat wekelijks gesproeid diende te worden. En wat te denken van de honderd jaar oude begonia’s van oma, die hun kopjes lieten hangen na een paar dagen droogte. Dankzij de buurman kon mijn moeder enigszins gerust met mijn mopperende vader (‘die tuin ook altijd!’) mee op reis.
Eind november verscheen van Annemarie Haverkamp een nieuwe bundel: Job gaat viral. Het is het vierde deel in een unieke reeks. Annemarie heeft het hele leven van haar zoon, die een zeldzame chromosoomafwijking heeft, middels columns gedocumenteerd. Ze begon al voor zijn geboorte, toen ze in dagblad De Gelderlander een serie brieven schreef aan Máxima.
Job ligt in een ziekenhuisbed en slaat wild om zich heen. Rob en ik pakken allebei een arm vast in een poging hem in bedwang te houden. Job schreeuwt. Huilt. Tien minuten eerder was hij nog onder narcose. Hij is niet boos omdat hij pijn heeft, hij is woest omdat aan zijn ene hand een saturatiemeter zit en in zijn andere een infuus. Dat verdraagt hij niet.
Negen melktanden moeten getrokken worden, onder volledige narcose. Hoe leg ik dat uit aan Job? Over twee dagen is het zover en hij weet nog van niets. ‘Even goed luisteren, Job’, begin ik. Mijn zoon zit voor me op de aankleedtafel. ‘Maandag gaan we naar het ziekenhuis en dan …’ ‘Jeuj! Naar het ziekenhuis!’ Hij fladdert met zijn armen. ‘Ja, je mag naar het ziekenhuis.’
Ze is heel aardig, deze oudere vrijwilliger met naambordje. Of we al eerder in dit ziekenhuis zijn geweest, vraagt ze (ik denk: ‘we komen hier al twaalf jaar, mevrouw, het zijn mijn tranen die hier elke herfst langs de ramen lopen’). Ja, knik ik en ze wijst ons omstandig de weg naar de balie, tien meter verderop.