Als een drinkende giraffe sta ik boven de wc. De handen steunend op de bril, de achterpoten uit elkaar. ‘Het lukt niet’, piept Job en ik laat mijn voorhoofd rusten tegen de koele achterwand. Dat derde wijntje op het terras had ik niet moeten doen. Job omklemt mijn benen in een poging zijn kromme lijf in balans te houden op de toiletpot.
Een jaar lang verstopten we de groene koffer. Kwam ik terug van een werkreis, dan schoof ik ’m snel achter de deur. Had Rob er een snorkeltrip opzitten, dan haalde ik eerst de bagage binnen en dan pas de man. Job mocht de koffer niet zien. Gebeurde dat per ongeluk wel, dan hadden we een probleem.
Gek, de achterdeur staat open. Waar is Rob? In mijn ochtendjas loop ik door het huis. Het is klam. Vierdaagse 2001. We wonen net een paar weken samen en zijn het rijtjeshuis nog aan het verbouwen. Als ik de deur van de wc open trek, snap ik het. Het smalle raampje is geforceerd, er is een inbreker geweest. Ik krijg kippenvel.
Ik weet nog precies wanneer hij het voor het eerst zei. De avond van 13 november 2015. Geschrokken zat ik achter mijn laptop. Bekeek de lugubere beelden van de aanslagen in Parijs. Wereldnieuws in wording. Job zat tegenover me in zijn aangepaste stoel. Hij trok aan mijn arm. ‘Mama, wil jij het donker weghalen?’
Er zijn dagen dat ik depressief word van de gedachte dat Job nooit iets zal kunnen. Gelukkig is er dan de gemeente om me op te beuren. Of Job al kan fietsen, is dit keer de vraag die me via een formulier wordt gesteld. Vorig jaar vulde ik hier ‘nee’ in en de tien jaren dáárvoor ook, maar de gemeente blijft hoopvol. Misschien kan hij nu fietsen?
De sportman wint acht gouden plakken en één zilveren. Maar tevreden is hij niet. Want hij mist een kleur. En dus probeert hij ter plekke een gouden medaille te ruilen met iemand die brons won. Nog eentje: twee broers lopen beiden hard. Zodra de eerste de finish over is, maakt hij rechtsomkeert. Haalt zijn loopmaatje op en samen gaan ze nogmaals over de eindstreep.
Bor Verkroost (38) werd geboren met een zeldzame huidziekte. De artsen gaven hem drie weken. Zaterdag overleed hij. In mei gaf Bor zijn laatste interview. ‘De eenzaamheid kwam voort uit de drang te overleven.’
Laatste nacht in mijn ouderlijk huis. Op mijn kamer staat al lang geen bed meer, dus ik slaap in het bed van mijn broer. Gek, het bed van mijn broer. Maar het kussensloop oogt vertrouwd: dat is het mijne. Rood met wit, diagonaal gestreept. Ik weet nog wanneer ik het kreeg. Het kwam met het dekbed. Zó’n luxe!
Job zit nog altijd in zijn Elvis-fase. Dit keer zijn we bij de tandarts als hij zich voorstelt als de reïncarnatie van de The King of Rock and Roll. ‘Wat leuk, Elvis is er’, reageert de tandendokter uitgelaten en ze maakt de weg vrij voor de twaalfjarige in oranje rolstoel. ‘Hadden we geweten dat hij kwam, dan hadden we zijn muziek erbij opgezet.’
‘Job for president.’ Dat vond ik de leukste Twitter-reactie op mijn column Wij-wij die vorige week plotseling viral ging. De presidentskandidaat zat die vrijdagavond bij zijn vader voorop de rolstoelfiets. In een gloednieuw Elvis-pak.