Mijn vader belt onverwacht. “Waar ben je?” “In de Telpost.” “Daar zijn wij ook.” Ik vlieg naar het raampje aan de achterkant. Op de dijk staat een wit busje met twee zwaaiende zeventigers. Mijn ouders!

De nieuwe begeleidster die we voor Job hebben aangenomen, is negentien. Job wordt zelf over een paar weken zestien. Ik vind dat een gek idee.

Bij de man die ik vandaag aanspreek met Sinterklaas, zou ik in het dagelijks leven nooit op schoot kruipen. Niet dat ik hem niet aardig vind, maar het zou erg ongepast zijn. In gedachten zie ik de foto’s al rondgaan op mijn werk. Ik hoor het gefluister bij de koffieautomaat en voel de ogen die me nastaren.

De rolstoeltaxi rijdt voor. Terwijl het liftje met Job erop langzaam zakt, zegt de chauffeur dat hij iets moet opbiechten. Ik had hem toch een boek met columns over Job gegeven? Wel, hij had het in de koelkast gelegd. Ja kijk, hij dacht dat het een doosje Merci was.

Badkamerscène: Job ligt in zijn luier op de aankleedtafel. Ik buig me over hem heen om zijn hemd aan te trekken. Hij pakt mijn gezicht en geeft me een kus. Duwt me dan weg en bestudeert mijn ogen. “Mama, ben jij verdrietig?”

Annemarie Haverkamp heeft in Gent de Bronzen Uil gewonnen. Het is een jaarlijkse prijs van het Willemsfonds voor het beste Nederlandstalige literaire debuut.

Job heeft het voor elkaar: wit glitterpak aan, zwarte pruik op, gouden zonnebril over zijn oren en de linkerarm losjes rustend op het portier van een roze Cadillac uit 1959. Zijn tante regelde deze waanzinnige auto via de Cadillac-club. Waarom? Omdat Job in zijn Elvis-fase zit.

Job volhardt in zijn tweede ‘ik ben Elvis’-fase. Het glitterpak slingert nu standaard door de woonkamer, zodat we hem er bij hoge nood direct in kunnen hijsen. De zwarte rock-’n-rollpruik ligt als een slapende kat in de vensterbank. “Wees blij”, reageerde een moeder van een ander gehandicapt kind op mijn verhaal. “Wij zitten weer in de Jezus-fase.”

We hebben koninklijk gedrag meegebracht van onze vakantie in Spanje. In zijn loge bij het zwembad liet Job zich bedienen als een vorst. Eenmaal thuis, bleef hij in zijn rol. Job verzocht ons het oude carnavalskostuum van The King te voorschijn te halen.