De sportman wint acht gouden plakken en één zilveren. Maar tevreden is hij niet. Want hij mist een kleur. En dus probeert hij ter plekke een gouden medaille te ruilen met iemand die brons won. Nog eentje: twee broers lopen beiden hard. Zodra de eerste de finish over is, maakt hij rechtsomkeert. Haalt zijn loopmaatje op en samen gaan ze nogmaals over de eindstreep.
Laatste nacht in mijn ouderlijk huis. Op mijn kamer staat al lang geen bed meer, dus ik slaap in het bed van mijn broer. Gek, het bed van mijn broer. Maar het kussensloop oogt vertrouwd: dat is het mijne. Rood met wit, diagonaal gestreept. Ik weet nog wanneer ik het kreeg. Het kwam met het dekbed. Zó’n luxe!
Job zit nog altijd in zijn Elvis-fase. Dit keer zijn we bij de tandarts als hij zich voorstelt als de reïncarnatie van de The King of Rock and Roll. ‘Wat leuk, Elvis is er’, reageert de tandendokter uitgelaten en ze maakt de weg vrij voor de twaalfjarige in oranje rolstoel. ‘Hadden we geweten dat hij kwam, dan hadden we zijn muziek erbij opgezet.’
‘Job for president.’ Dat vond ik de leukste Twitter-reactie op mijn column Wij-wij die vorige week plotseling viral ging. De presidentskandidaat zat die vrijdagavond bij zijn vader voorop de rolstoelfiets. In een gloednieuw Elvis-pak.
Job (12) kent de woorden kut-Marokkaan, kankerlul en aandachtshoer niet. Een hoofddoek zet geen kwaad bloed bij hem. Die zal hij leuk vinden omdat je eraan kan trekken. Kroeshaar kriebelt tegen zijn hand en glad haar wil hij aaien. Job raakt mensen graag aan.
‘Ik ben Elvis.’ Job (12) steekt beleefd zijn hand uit, zoals ik hem had gevraagd. De schoonheidsspecialiste buigt voorover. ‘Hoe heet je?’ ‘Elvis.’ Ik rijd Elvis in zijn rolstoel naar een tafeltje waar hij zijn iPad op kan zetten.
De eerste dag eet ik alleen droge worst. Lekker. Droge worst. Wit bepoederd ligt hij op de snijplank, naast een groot mes. Elke keer als ik in de keuken kom, snijd ik een stukje af.
Zijn appels (‘deze zijn jouw favoriet’) op het aanrecht blijven onaangeroerd. De bananen ook.
Met watervaste stift schrijf ik op elke luier zijn initialen: JH. Drie dagen, twaalf luiers. Moet genoeg zijn. De stapel gaat in de koffer. Ik pak de checklist van school er weer bij. Wat moet er nog meer mee op kamp? Zwembroek: check. Hoeslaken: check. Goed humeur: twijfel. Daar zit ik dan met mijn watervaste stift. Jobs stemming laat zich moeilijk beschrijven. Is die goed?
Fraude plegen met het pgb is makkelijker dan géén fraude plegen met het pgb. Een van Jobs begeleiders heeft 1444 euro teveel uitbetaald gekregen. Dat willen we teruggegeven aan de Nederlandse staat, want die zit al zo krap als het om zorg gaat. Maar hoe?
Rijkelijk laat, maar hij is er: een Lego-poppetje in rolstoel. Ik moest even goed kijken. Het lijkt of de arme stakker beide beentjes moest laten amputeren, want de voeten stoppen bij het zitvlak van de rolstoel. Bij Job, mijn eigen rolstoelpoppetje, bungelen de beentjes tot aan de voetenplank. Maar ik zag al snel dat alle […]