Ik vroeg aan Jobs vader of hij ’m ook had gezien, die dikke haar. ‘Daar let ik niet op’, mompelde hij. Ik wist genoeg en vroeg niet verder. Inmiddels zijn het er zeker vijf of zes. De haren zijn donker en stug. Haren zoals ik ze ook heb. Iedereen die Jobs luier verschoont, moet ze gezien hebben. Allemaal vegen we onveranderd zijn billen af met een vochtig doekje, uit een verpakking met een foto van een baby erop.
Het is natuurlijk futiel, klein en onbetekenend. Maar dat is alles in het licht van de vluchtelingencrisis. Ik kijk heus ook tv. Zeg ‘tjee’ en ‘och hemel’. Terwijl ik me in stilte afvraag waarom ik nooit gehandicapte kinderen in de mensenmassa’s zie. Waar ze zijn, of ze weg kunnen komen. Of wij met Job zouden kunnen vluchten.
Het verhaal doet het goed op feesten en partijen. ‘Hoe was jullie vakantie op Madeira?’ ‘Eh, leuk. Behalve het begin.’ En dan steken we van wal. Over de mail die we twee dagen voor vertrek kregen, van de dochter van de beheerder van ons appartement: ‘Er is iets ergs gebeurd met mijn moeder. Toen ze gister naar het huis ging om het voor jullie in orde te maken, paste de sleutel niet.’
‘Hoe staat het met het pgb?’ ‘Geen idee.’ Jobs vader haalt zijn schouders op. ‘Deze week effe niet.’ En nee hij heeft ook niet meer achter de rolstoelfiets aangebeld en het aangepaste bad moet ook maar even wachten. Ik knik. Lijkt me goed. Weekje vrij van gehandicaptengezeik. Als klap op de vuurpijl is de gehandicapte zelf ook weg. Die heb ik gisteravond naar opa en oma gebracht.
Furieus, was hij, toen ik de tweet van de Sociale Verzekeringsbank voorlas. Het stond er echt: ‘Mogen wij u bellen?’ Verongelijkt stampte Jobs vader door het huis. ‘Dus ik zit drie maanden met die lui te bellen, jij schrijft één keer een stuk in de krant en nu wordt het plotseling opgelost?’ Ik mompelde dat ik er ook niks aan kon doen dat ik journalist was. Voelde me best lullig. Jaja, mij bellen ze. De macht van de media. En al die andere gedupeerden dan?
We moeten formulieren downloaden van de website, zegt medewerker één. Die formulieren bestaan helemaal niet, stelt medewerker twee. Het is ten strengste verboden die niet-bestaande formulieren als cliënt zelf in te vullen, waarschuwt medewerker drie. Welkom bij de Sociale Verzekeringsbank (SVB).
Ik haatte sportdag. Wachten tot je gekozen werd, doelloos rennen over een veld, ‘probeer het maar met het plankje’ (softbal; ik raakte niets met een knuppel). Mijn moederhart vervult zich dan ook met trots als ik de foto’s zie van mijn zoon op zíjn sportdag: hij ligt in de ballenbak. Languit in de armen van een juf.
Januari was geen eenvoudige maand. Er was het keukentafelgesprek (persoonsgebonden budget, jeugdwet, gemeente, gedoe), maar belangrijker: Spons op het Droge draaide nog niet. Nickelodeon was al wel een tijdje bezig met het promoten van deze nieuwe SpongeBob bioscoophit.
Ik streel de bochel van mijn zoon. Geef kusjes op het rechterschouderblad dat in een vreemde hoek naar achteren staat. Laat mijn vingers gaan over zijn magere ribben. ‘Wat ben je mooi’, fluister ik. Zijn huid is zacht en egaal.
Op de golven had niemand gerekend. Ria nam haar spastische dochter Gea in haar armen en vluchtte de school uit. Het water stond al tot haar knieën.
De avond ervoor was ze met haar man en andere drie kinderen uit haar huis op het Filipijnse eiland Iloilo gehaald. Er kwam een verwoestende storm aan, zo waren ze gewaarschuwd. Het huisje van riet en hout zou er niet tegen bestand zijn.