Als ik een klok op 10.17 uur zie staan, moet ik er altijd aan denken. 10.17 uur staat op Jobs geboortekaartje. Dat is het tijdstip waarop hij ter wereld kwam.

Op 4 februari 2004, om 10.17 uur, veranderde alles. De verloskundigen in het ziekenhuis haalden een baby van een zeldzame soort en wisselden de eerste blikken uit. In allerijl opgetrommelde artsen braken zich het hoofd over de reeks afwijkingen die ze onder hun handen hadden gekregen. En wij? Wij wilden alleen maar dat we Jobs komst ongedaan konden maken. Spoel terug die film. Stop weg dat kind.
Maar Job ademde. Zijn bestaan was onherroepelijk.

Vrienden en familie weten nog waar ze waren toen ze het slechte nieuws hoorden. Kort na 10.17 uur kreeg mijn vader een boete omdat hij zijn auto met gierende banden pal voor het ziekenhuis had geparkeerd.

Daarna werd het elke dag een keer 10.17 uur. De eerste weken met Job kroop de klok ernaar toe. Er leek geen einde te komen aan het verdriet, de ellende, de onzekerheid. We zagen het 10.17 uur worden naast zijn couveuse, op de intensive care, bij dokters van wie we de naam al lang weer vergeten zijn. Maar later ook samen met Job in het vliegtuig, op Bonaire en aan de Marokkaanse kust. Om 10.17 uur kwamen er mensen rolstoelen aanmeten, sleepten we een aangepast bed naar boven. Er kwam een dag dat Job 10 kon zeggen. Op school leerde hij dat 17 na 16 komt, maar dat hij dit weekend 14 wordt, kan hij maar moeilijk onthouden.

Op 4 februari 2004, om 10.17 uur, begon het echte leven. De kleine, gehavende Job maakte van ons grote mensen. Hij lachte al onze zorgen weg. Als ik te lang naar de klok kijk, moet ik ervan huilen. Maar dan is daar de 18 en gaan we weer door.