Ik kijk nog eens goed naar de tekening van de brug. Een stevig ding is het waar je ook gemakkelijk overheen kan rollen. Ik zie tenminste een kar met houten wielen, getrokken door paarden. Ja, ze konden wat, die Romeinen. Bijna twee millennia geleden legden ze een brug over de Waal die zo op het oog extreem toegankelijk was. Voor iedereen.

Anno 2021 blijkt dat een stuk lastiger. O ja, hij is fancy, de nieuwe voetgangersbrug over de ingang van de Nijmeegse Waalhaven. Een prachtige catwalk voor sportieve meisjes die in witte fladderjurken hun hond uitlaten, zie ik op de artist impression. Heel esthetisch tegen een strak blauwe lucht. Echt een eyecatcher voor de stad.

Jammer alleen dat die prachtige brug nu al een symbool van uitsluiting is. Want honden mogen dan welkom zijn; aan ouderen met een rollator, vaders met kinderwagens of aan ons – mijn zoon die ik in zijn fleurige rolstoel graag zou voortduwen over zo’n kekke brug – is niet gedacht. Een brug rolstoelvriendelijk maken zou te duur zijn, zegt de gemeente. Vreemde redenatie als het gaat om een brug die nog helemaal niet bestaat. Bedenk gewoon een betere brug.

Het argument dat mensen met een rolstoel of rollator best een stukje om kunnen lopen, is helemaal idioot. Die zijn namelijk slecht ter been.
Feit is dat de ontwerpers een schitterende brug schetsten waar mindervaliden alleen naar mogen kijken. En daar zit ’m mijn ergernis. Ik wil niet het gevoel krijgen dat alles wat hip en cool is, eigenlijk niet voor ons is.

Dus een klein advies als de brug terug naar de tekentafel gaat: kijk eens naar die prachtige artist impression van Peter Nuyten van de eerste brug over de Waal. De Romeinen wisten het al. Bruggen zijn om te verbinden, niet om uit te sluiten.