Het is de tweede dag van 2011 en Jobs vader en ik zitten al uren gebogen over Jobs administratie. De kerstboom staat nog, maar we hebben het grote licht aan.
Mijn man stelt vragen. ‘Maar hoeveel persoonsgebonden budget hadden we dan in 2009? Wat is er verrekend in 2010? Waarom missen we 800 euro?’
Ik lees getallen van mijn scherm. Zoveel uitbetaald aan die. Zoveel aan die.
Ik heb zin in champagne, maar die is op. Een glas witte wijn dan maar.
De vader van Job schudt zijn hoofd. ‘Het klopt niet.’
‘Nee.’
‘Ik zal morgen wel bellen.’
‘Ja.’
Ik was nooit goed in wiskunde. Eén tot en met tien gaat nog wel, dubbele cijfers kan ik ook nog volgen maar als de getallen langer worden, ontstaat stroomstoring in mijn hoofd. De cijfers hossen in polonaise achter mijn oogleden.
De administratie van Job kon ik de eerste jaren gemakkelijk af. Dat gaat niet meer. We hebben inmiddels acht zorgverleners in dienst en het bedrag dat de Nederlandse staat bijlegt bestaat uit meer dan drie cijfers. Stroomstoring, dus.
Nu werken we samen met schema’s in Excell en ordners vol papieren. Zo proberen we wijs te worden uit de sommenbrij.
Toen Job geboren werd, dacht ik niet aan cijfers. Ik verwerkte de ramp van een gehandicapt kind. Ziekenhuisopnames, eeuwige zorgen, onzekerheid. Nu zeg ik vaak tegen buitenstaanders: het bureaucratische gedoe is het ergst. En dat meen ik uit de grond van mijn hart. Beleidsmakers zijn wispelturig, ambtenaren vaak onwetend. Als het om rekenen gaat, blijk ik meestal nog slimmer dan degene aan de andere kant van de lijn.
‘Ik heb het!’, roept de vader van Job. Hij zwaait met de rekenmachine in de lucht. ‘Ik weet hoe het zit.’ Hij snapt welk deel van het budget zich verscholen hield en waar we het kunnen vinden. Morgen zal hij het de uitkeringsinstantie uitleggen. Als het goed is, volgt een nabetaling. Ik knik en loop naar de koelkast voor een tweede glas wijn.
De prognose is dat Job nooit leert rekenen. Uit de literatuur blijkt dat geen enkel kind met zijn chromosoomafwijking daartoe in staat is. Een enkeling kan lezen, maar voor cijfers hebben ze geen van allen aanleg. Voor onze zoon vind ik dat een geruststellende gedachte. Denk maar aan leuke dingen, jongen.

Deze column verscheen eerder deze week als bijdrage op het blog van Moeders zonder grenzen.