Een douchebrancard in een natte cel. Dat klinkt niet als mijn droombadkamer. Douchebrancard associeer ik met kille ziekenhuiswashokken en natte cel riekt naar straf. ‘Job H. werd veroordeeld tot twintig jaar natte cel’.
Toch is ons huis binnenkort een douchebrancard en een natte cel rijker. De maatregelen komen niet omdat Job iemand heeft omgelegd of een ander ernstig delict pleegde, maar omdat hij groeit. En gehandicapte kindjes die groter worden, hebben aanpassingen in huis nodig. De brancard en de cel (betegelde hoek) zijn eigenlijk cadeautjes, want we krijgen ze van de gemeente. We zouden er dus blij mee moeten zijn.
Wie het horen wil, vertel ik dat het prachtig is dat we in een land wonen waar de overheid (nog) zorg draagt voor de zwakkeren. Mooi dat de gemeente huizen aanpast zodat gehandicapten en zieken er kunnen blijven wonen. Toch lukt het me niet dankbaar te glimlachen bij het verkondigen van deze boodschap. Want ik gruwel van die natte brancard in die isoleercel. Het past niet bij mijn romantische beeld van een warm huis waarin we als gezin lang en gelukkig samen oud worden.
In onze huidige badkamer staat een uit de kluiten gewassen babybad. Job spartelt er een paar keer per week in. Armen en benen bungelen over de rand, maar gezellig is het wel. Als we meer tijd hebben, neem ik mijn zoon bij mij in het grote bad. Dat kan alleen als Jobs vader ook in de buurt is om ons kind aan te geven. We spelen samen met de doucheslang, bekertjes water en lege flesjes. Job kan niet zelf zitten, dus ligt hij lekker tegen me aan. Voor Job is badderen een van de leukste dingen om te doen. En voor mij ook.
Dit vertelde ik tegen de ambtenaar van de gemeente die de badkamer kwam inspecteren. Hij antwoordde dat er geen medische indicatie was voor een bad. Ik zei dat hij gelijk had, maar dat ik een bad wilde behouden. Hij vervolgde dat een douchebrancard voor Job voldoende was en ook nog eens veel praktischer. Dat de gemeente keek naar wat het kind nodig had. Dat het bad dan kwam te vervallen, want die plek was het meest geschikt voor de brancard.
Ik knikte want de man had het goed. Een bad is pure luxe. Job gaat niet dood als hij niet kan drijven. Ik snap dat van het minimale budget zoveel mogelijk gehandicapten geholpen moeten worden.
Maar het is wel óns huis. En dus komt er een bad. Zo groot mogelijk, gefinancierd door onszelf. De hele badkamer gaat op de schop, het wordt een enorme verbouwing. De natte cel krijgt Marokkaanse tegeltjes, want dat vinden we mooi. De douchebrancard pronkt tegen een romantisch mediterraan tableau. Met sfeerverlichting. Onze droombadkamer wordt toch werkelijkheid.

De volgende column wordt gepubliceerd op zaterdag 16 oktober.