Waar droomt Job van? Ik zit op zijn bed en houd mijn zoon goed vast. Hij huilt.
’s Nachts is Job net een baby. Hij roept niet, maar krijst ons wakker. Onder de deken van het donker lijkt hij te vergeten dat hij kan praten.
Terwijl ik Job troost, vraag ik wat er is. Hij snikt. Zoals gewoonlijk volgt er geen uitleg.
Was het wel een droom? Al vond hij zijn spraak terug, Job zou het me niet kunnen vertellen. Het begrip droom kent hij niet. Te abstract. Ik moet gissen.
Wie is Job in zijn dromen. Kan hij lopen? Heeft hij gezonde hersenen? Misschien was hij op de vlucht voor pesterijen of afgunst. Begreep hij plotseling wat hij had gezien op het journaal. Snapte hij oorlog. Werd hij overweldigd door levensvragen. Lag hij wakker van de tijdgeest. Las hij in de cijfers voor 2012 dat zijn land bezuinigt op scholen voor gehandicapte kinderen, op de zorg voor zieken en op hulp aan mensen in het buitenland die honger hebben, terwijl hij toch in de krant had gezien dat datzelfde land afgelopen december een recordbedrag had uitgegeven aan cadeaus en diners voor zichzelf?
Ik aai de zachte haartjes op Jobs slapen. Kijk hem in zijn onschuldige ogen. Ik wieg mijn grote zoon en begrijp zijn angstvallig zwijgen. Wie geen verstand heeft, hoeft ook niets te begrijpen.