‘Ach, is dat nu woensdag!’, appte mijn beste vriendin toen ik haar uitnodigde om de eerste verjaardag van knuffelhond Duke te komen vieren.
Natuurlijk kwam ze. Zij zou taart meenemen.

De avond voor de grote dag zat ik aan de eettafel een feestmuts te knutselen. We hadden alleen nog Bob de Bouwer-hoedjes in huis, maar dat was zó 2009. Met streepjespapier kaftte ik een Bob-hoedje en plakte er een Duke-sticker overheen (voor wie hem minder goed kent: Duke is een karakter uit de film Huisdiergeheimen).
Rob bedacht dat er nog champagne in huis was: Duke-kinderchampagne, ooit gekocht bij de Action. We legden de fles alvast koud.

Job werd vroeg wakker die verjaardagsochtend. Hij kon nauwelijks wachten. Op de rand van ons bed zette ik hem het feesthoedje op. Hij mocht zijn onafscheidelijke knuffel het cadeau overhandigen: een stripboek dat Job toevallig ook heel leuk vond. Rob ging twee dagen weg voor zijn werk en wij bleven achter in het grote bed tot het tijd was om naar de bioscoop te gaan. Jobs juffen hadden een studiedag, dus mijn zoon was vrij.

Hond en kind blaften naast me in de auto. Innig verstrengeld keken ze de film. Thuis kwam de vriendin met de taart. Hapje voor Duke, hapje voor Job. Voor de knuffel had zij een hondenkoekje ingepakt. Het was eigenlijk een mueslireep, maar dat zag geen hond.
We proostten met de champagne in plastic Duke-bekers (de merchandising rond kaskraker Huisdiergeheimen verdient een Golden Globe).

Toen het buiten donker was en we de hond en mijn zoon te slapen hadden gelegd, stapten we over op wijn. Er was vast ook wereldnieuws die dag, maar dat volgden we niet. Dat haar huwelijk voorbij was en ik een gehandicapt kind had, wisten we ook inmiddels wel. Vandaag waren we vrolijk omdat we de eerste verjaardag van hondje Duke konden vieren.