Of ik een feestje had, vroeg de collega.
Ik had geen feestje.
Met een stapel kartonnen bekertjes, gestolen van de koffie-automaat, liep ik de redactie op.
‘Ik neem ze mee naar huis omdat de gifmenger op vakantie gaat’, zei ik.

De collega keek me vragend aan. Kennelijk was ik niet duidelijk geweest.
‘Rob gaat weg.’
Omdat de collega nu diep fronste, ging ik er maar eens goed voor zitten.
‘Zo noem ik hem, de gifmenger. Elke ochtend vermaalt hij vitaminetabletten en calciumpillen tot poeder. Job kauwt niet, dat maakt kauwtabletten problematisch. Het poeder roert Rob door de Brinta.’

Job heeft beide supplementen nodig. Het vervelende is dat ik dat niet kan, het gif mengen. Het roeren lukt nog wel, maar het fijnmalen niet. De pillen zijn te hard. Ze zijn zo hard dat ik er al eens een pillenvermaaldoosje mee kapot heb gedraaid. Nog een wonder dat de keiharde brokstukken zich niet als granaatscherven in mijn ogen boorden. Alleen Rob beheerst de techniek van het kraken-met-beleid.

Toen zijn vakantie naar een tropisch eiland dichterbij kwam, moesten we dan ook voorbereidingen treffen. Hoe kwam ons kind aan zijn dagelijkse portie vitamines en calcium?
Daar kwamen de koffiebekertjes in beeld. ‘Neem er tien mee van je werk’, zei Rob. ‘Ik maal pillen in de bekertjes voor elke dag dat ik er niet ben.’

Nu begreep de collega het. Toen ik uitverteld was, begreep ik best dat het gênant was dat ik me zo afhankelijk opstelde. Een zelfstandige vrouw regelde dit natuurlijk gewoon zelf.
Maar ik vond het lief van Rob. En makkelijk. Met de tiendagenvoorraad boerenkool en wortelstamp die hij voor mij en Job had gekookt en in bakjes over de koelkast had verdeeld, was ik ook heel blij. Maar die noemde ik niet tegen de collega.