Ik streel de bochel van mijn zoon. Geef kusjes op het rechterschouderblad dat in een vreemde hoek naar achteren staat. Laat mijn vingers gaan over zijn magere ribben. ‘Wat ben je mooi’, fluister ik. Zijn huid is zacht en egaal.

Als ik mijn ogen sluit, zie ik zagen en messen. Gereedschap van de chirurgijn. Een steriel werkblad met daarop Job. Zijn mond hangt open, er komt een zuurstofslang uit. Een ijzeren staaf ligt blinkend naast zijn weerloze lijf. Als hij helemaal is opengereten, zal het metaal zijn lichaam binnendringen. De rug wordt weer in elkaar gezet. Vel erover, hechtingen erin, bloedvlekken wegpoetsen. En vrezen voor de afloop.

Ik zeg dat ik van hem houd. Zelden meende ik het zo als vandaag. Job draait zich half om op de aankleedtafel – de bochel blijft meestal liggen – en zegt ‘ik hou jou ook’.
Vandaag hebben we de knoop doorgehakt. Jobs rug wordt niet geopereerd. Er komt geen pin naast zijn ruggenwervel. Hij functioneert, ondanks zijn ernstige scoliose. Na twee jaar praten, wachten en onderzoeken hebben we samen met de chirurgen besloten niets te doen. De risico’s van een operatie zijn te groot.
Job kijkt me aan en ik houd het niet meer. Pas nu voel ik hoe zijn scheve wervelkolom zich als een kurkentrekker in mijn kop heeft gedraaid. Met het oplossen van de kronkels, huil ik de laatste splintertjes metaal eruit.

En ik denk aan die prachtige column die me jaren geleden al deed huiveren. De Franse komiek Jean-Louis Fournier schreef hoe zijn gehandicapte zoon – ‘als we wandelden, kon hij alleen zijn voeten zien, nooit de hemel’ – doodging na een scoliose-operatie. ‘Finalement, l’operation qui devait lui permettre de voir le ciel a réussi.’
‘De operatie die hem de hemel moest laten zien, is eindelijk gelukt.’