Intertoys is failliet en dat vind ik heel erg. Niet dat ik er ooit een stap over de drempel heb gezet, maar Jobs kast staat vol met speelgoedboeken. Het zijn die catalogi die ruim voor Sinterklaas door je brievenbus vallen. Job bladert er het hele jaar in. Vanmorgen zat hij er nog mee aan het ontbijt, zoals volwassenen hun krantje lezen. Af en toe wijst hij iets aan. ‘Kijk mama een hond.’ Dan drukt hij de bladzijde tegen zijn wang en laat zich denkbeeldig likken.

Soms denk ik dat Jobs brein gekanteld in zijn hoofd zit – hij leest de plaatjesboeken altijd overdwars. De lectuur van Intertoys is voor ons het bewijs dat zijn ogen goed zijn. De meest kleine figuurtjes weet hij te identificeren. ‘Olaf’, zegt hij als tussen een afgebeelde stapel dvd’s nog een klein puntje van Frozen zichtbaar is, met in een hoek een minuscuul sneeuwpopje. En dat dan dus overdwars.

De catalogi zijn nogal slijtgevoelig. We hebben exemplaren zonder kaft en met aangevreten pagina’s in het midden. Vlekken poetsen we weg, scheuren plakken we met plakband. Onze lieve buurvrouw wist van Jobs speelgoedboekenbladerliefde, zij gooide haar exemplaar altijd door onze brievenbus. ‘Voor Job’ schreef ze erop. Helaas is de buurvrouw dood.

Rob fietste nog wel eens in december langs Intertoys om een voorraadje in te slaan waar Job het jaar mee door zou komen. Er was altijd de geruststellende gedachte dat er het volgende jaar een nieuwe catalogus uitkwam.

Nu is Intertoys ter ziele. Bart Smit viel al eerder – ook van die winkel verzamelde Job de boeken. Het speelgoedboekenschap in Jobs kast wordt onheilspellend leeg.

Ergens voel ik me schuldig. We hadden meer moeten doen dan alleen bladeren door het aanbod van Intertoys. We hadden dingen moeten kopen. Maar dat interesseert Job niet. Hij heeft nauwelijks speelgoed.

De catalogi zijn nogal slijtgevoelig. We hebben exemplaren zonder kaft en met aangevreten pagina’s in het midden. Vlekken poetsen we weg, scheuren plakken we met plakband. Onze lieve buurvrouw wist van Jobs speelgoedboekenbladerliefde, zij gooide haar exemplaar altijd door onze brievenbus. ‘Voor Job’ schreef ze erop. Helaas is de buurvrouw dood.
Rob fietste nog wel eens in december langs Intertoys om een voorraadje in te slaan waar Job het jaar mee door zou komen. Er was altijd de geruststellende gedachte dat er het volgende jaar een nieuwe catalogus uitkwam.
Nu is Intertoys ter ziele. Bart Smit viel al eerder – ook van die winkel verzamelde Job de boeken. Het speelgoedboekenschap in Jobs kast wordt onheilspellend leeg.
Ergens voel ik me schuldig. We hadden meer moeten doen dan alleen bladeren door het aanbod van Intertoys. We hadden dingen moeten kopen. Maar dat interesseert Job niet. Hij heeft nauwelijks speelgoed.