In dit soort deprimerende tijden ga ik graag op zoek naar de voordelen van het hebben van een gehandicapt kind. Dit is er weer eentje: mijn zoon kent zijn eigen geboortedatum niet. Handig, want zonder dat hij het merkt, kunnen we zijn verjaardag schrappen. Voor zijn eigen bestwil uiteraard.

Zouden we hem vertellen dat hij volgende week jarig is (hij wordt 17), dan verwacht hij dolblij een kamer vol visite. Hij zal dan elke avond voor het slapen gaan vragen wie er allemaal komen en welke cadeaus hij krijgt. De teleurstelling zal immens zijn als er op de grote dag slechts één persoon aanbelt, met één schamel cadeautje. Nee, dat krijgen we onze jarige Job niet uitgelegd.

De strategie is dus er helemaal niet over te beginnen. Pas als de coronamaatregelen worden versoepeld, versturen we de uitnodigingen en bestellen we de traditionele Hema-fototaart. Desnoods in juli, wat maakt het uit. Sinterklaas zit ook al sinds december in de wachtkamer, die kan dan mooi in korte broek aanschuiven bij de verjaardagsbarbecue. Job zal het heel gezellig vinden.

Nadeel van deze strategie is dat ik dan ook mijn eigen verjaardag moet overslaan. Ik ben een paar dagen na Job jarig, en altijd vieren we ons feestje samen. Job kan dan geen benul hebben van data, hij is wel razend goed in associëren. Zodra hij hoort over mama’s verjaardag, weet hij dat voor hem ook de slingers worden opgehangen.

Ik ben gek op jarig zijn en hecht aan mijn geboortedag die samenvalt met de dag van de liefde. Ik koester de jaarlijkse knutselcadeaus die Job me nog warm van de slaap in het grote bed overhandigt. Uitstellen doet pijn, het zal een kille Valentijnsdag worden. Uit rancune sla ik de eerste verjaardag van het coronavirus op 27 februari ook vast over.