Alsof lange mensen alleen bij Jinek zouden aanschuiven als het gaat over hoe vaak ze hun kop stoten. Of een zwarte man pas kan meepraten wanneer discriminatie op de agenda staat.
Raar toch? Maar zo werkt het in tv-land wel bij mensen met een handicap. Als we ze zien, praten ze meestal over die handicap. ‘Gewone mensen die mank of blind zijn, lijken geen verstand te hebben van de vluchtelingenproblematiek of literatuur’, schreef ik in een column in januari. ‘Zij mogen alleen komen als het over bezuinigingen in de zorg of cafés zonder aangepast toilet gaat.’

Deze week maakte nieuwslezer Matijn Nijhuis zich boos. Een op de tien Nederlanders heeft een of andere handicap, hoezo is die verhouding niet terug te zien in de media? Zijn tweet was het begin van een mediastormpje, met als voorlopig resultaat dat tv-presentator Marc de Hond een talentenjacht lanceerde: gehandicapten ‘die ergens verstand van hebben’ kunnen zich bij hem melden. Denk aan een Midden-Oostenexpert in een rolstoel of een spastische klimaatdeskundige. Hij maakt een longlist van nieuwe talking heads voor programmamakers.

Nijhuis en De Hond hameren er allebei op dat gehandicapten zelf moeten opstaan (voor zover dat kan), want niemand anders doet het. In Frankrijk reageerden tv-critici eerder verontwaardigd omdat uit tellingen bleek dat nog niet eens 1 procent van de mensen op tv gehandicapt was, tegenover 18 procent van de bevolking die ‘iets’ heeft (tip: onderzoek dat ook eens in Nederland). Zolang televisiemakers een handicap als angstaanjagend beschouwen, komen we nooit verder, mopperde een recensent.

Ik mailde Angela de Jong, tv-journalist van het AD. ‘Pak jij dit op?’ Ze antwoordde dat het al ‘best bijzonder’ was dat we in Nederland een gehandicapte presentatrice hadden en doelde daarmee op Lucille Werner. Daarmee was de kous af, helaas.
Dus, gehandicapten van Nederland: doe het zelf en mail Marc de Hond (marcdehond.nl)!