‘Wat staan ze er leuk op, hè?’
Op school spreekt een moeder me aan. Ik knik. ‘Ze staan er geweldig op!’
Thuis kijk ik nog eens naar de klassenfoto die op tafel ligt. Zes stralende kinderen.
De helft herken ik nauwelijks. Zo zie ik ze op school nooit. Job zit op een houten stoeltje. Job kan helemaal niet op een houten stoeltje zitten. Dan valt hij om.
De making of van deze foto is interessant. Twee ouders waren aanwezig om de fotograaf te assisteren. Een van hen was de vader van Job. ’s Ochtends had ik een stapeltje vrolijke kleren klaargelegd. Die moest papa Job aantrekken. Vlak voor het moment van de foto. Anders zouden er natte plekken op de kraag zitten. En stukken brood in de manchetten hangen.
Op het moment dat de klassenfoto werd gemaakt, waren er meer volwassenen aanwezig in de klas. Allemaal om zes kinderen te fatsoeneren en te ondersteunen. De helft van de klas die in een rolstoel zit, werd uit het wagentje gehaald en bij een juf op schoot geplaatst, of op een ‘gewoon’ stoeltje gezet. Op het ‘ja’ van de fotograaf sprongen de assistenten opzij. Had de fotograaf iets eerder gedrukt, dan was één been van Jobs vader nog vluchtend in beeld gekomen.
Op de foto lachen de kinderen allemaal. Dat is dankzij de ploeg van rare mensen die zich achter de fotograaf had geschaard. Ze trokken gekke bekken en sprongen op en neer.
Ja, ze staan er leuk op. Alsof er niets met ze aan de hand is. Zo zien we onze kinderen het liefst. Mooi in hun onopvallendheid, smetteloos nageslacht om trots op te zijn.
Deze week reed ik met Job in zijn rolstoel op een groepje kinderen af. Een van de kleuters keek geschrokken van mijn zoon naar mij. ‘Wat is er met zijn gezicht gebeurd?’
Ik trok vlug de pijl uit mijn ziel en antwoordde dat dit jongetje gehandicapt was.
Waren de regie-assistenten altijd maar in onze buurt. Job zou er goed opstaan.
4 thoughts on “Column: Klassenfoto”
Reageren is niet (meer) mogelijk.
Alles voor het plaatje… Wat zal die foto wrikken in je ziel, Annemarie. Ik begrijp niet goed waarom er voor deze opzet werd gekozen. Het onderstreept dat elk mens dat afwijkt van een ‘gemiddelde’ zich aan moet passen. Was het de wens van de (meeste) ouders, de (meeste) juffen, een combinatie van beide?
Het lijkt me een leuke experiment om een ‘gewone’ klas op de foto te zetten met zichtbare hulpmiddelen als rolstoelen. Zou dat aan het denken zetten?
Ik twijfel niet aan de goede bedoelingen achter the making of, maar ik vind dat onze samenleving toe is aan acceptie en integratie. Acceptie van het feit dat er buitenbeentjes zijn en integratie door ze zichtbaar te maken en -met al hun makke- een volwaardige plaats te geven.
Hallo Anne-Marie.
wat ee ontzettend leuk verhaal en ik begrijp de reactie van -w- wel. Maar wat is het leuk om een foto te hebben waar Job “zelfstandig”op een stoel zit, en niet in de rolstoel.
Maar hoe Job ook op een foto staat het belangrijkste is dat hij Job blijft.
Kus en fijne feestdagen
Dubbele gevoelens bij het lezen van je prachtige column. Helemaal eens met reactie van W., maar ik snap ook dat je als ouders zoiets probeert. Het zal best veel lol hebben gegeven om te doen alsof er niks aan de hand is. Juist die foto’s waarbij de regie-assistenten nog net in beeld zijn waren bijzonder geweest.
Los daarvan hoop ik dat je je columns weer zult bundelen. De foto bij je column bracht me op een idee: koop een simpele camera en laat Job foto’s maken. Titel voor het derde boekje kan dan zijn: Job klikt.
Hoi Anne-Marie,
Ik heb je derde boekje gelezen en ik vond het ontroerend mooi geschreven zoals ook je andere boekjes.In een keer heerlijk uitgelezen onder een palmboom op een strandbedje in Egypte(grappig te lezen over jullie vakantie in Egypte wat een gedoe hé met die handdoeken en strandbedjes na 3 dagen kwam ik pas achter het systeem)zag vanmorgen Bart op school en inderdaad hij is wel erg groot,viel me toch even extra op.Je hoort echt bij de toppers,ik hoop dat je nog veel gaat schrijven.
Groetjes Sabine(zbojuf van Teun Dokter)
ps ik ben de juf op de foto die achter Teun zit en naast Joran en ik moet zeggen Joran zit helemaal zelfstandig op het stoeltje,papa had hem geholpen knap hé!