Ik houd van Jobs tenen. Ze lijken op paddenstoelen: dunne steeltjes met een bol hoedje erop. De hoedjes zijn niet afgeplat aan de onderkant, omdat Job er niet op loopt. De tenen stinken nooit, zelfs al zijn ze wat klam als ik ze net heb bevrijd uit twee hoge leren schoenen.
Deze week begroeten Jobs tenen me elke middag. Daar word ik vrolijk van. Ik kom thuis uit mijn werk en mijn zoon ligt met blote voetjes op zijn speelmat. In de voortuin schittert nog een plas water met een hoopje natte kleren ernaast. Zijn plastic stoel droogt in de zon. Job mocht samen met de oppas kliederen met de tuinslang.
Nu weet ik dat de goede tijd is aangebroken. Het jaar van Job – en dus ook dat van zijn ouders – is te verdelen in twee episodes: een lichte en een zware. De lichte tijd begint meestal als de laatste restjes kou uit de Hollandse lucht zijn verdwenen. Pas dan zijn de meeste griepjes opgelost en kunnen wij vrij ademhalen. Job krijgt meer praatjes, eet goed, slaapt weer hele nachten en ziet er met zijn rode wangen gezond uit.
Doet me eraan denken dat ik de deken weer eens moet opsnorren. Die waar we elke zomer met z’n drieën op liggen in het park. Fles rosé in de fietstas, pakje sojamelk mee voor Job. In de schaduw van ons vaste groepje bomen kijken we naar hippende kraaien. Ons gehandicapte kind vertelt dat hij ze gaat pakken. Jaja.
En met een beetje geluk kunnen we straks, na een paar grieploze weken, stoppen met de ijzermedicatie. Job moet al maanden elke ochtend en elke avond een shot ijzer om het tekort in zijn bloed aan te vullen. Het smerige spul maakt zijn tanden en zijn ontlasting zwart. Soms spuugt hij ervan.
Als het zomer is, gaat alles beter. Jammer dat de dagen dan zo licht zijn, dat ze lijken te vervliegen. We zouden haast vergeten ons op te laden voor de kille episode die met een beetje pech al in oktober begint. Wanneer de echte paddenstoelen uit de grond komen en Jobs tenen weer verdwijnen in twee hoge leren schoenen.