Als ik Job niet uit bed haal, gaat hij dood. Die gedachte schiet door mijn hoofd als ik sta te douchen. Stel dat ik hier uitglijd en ik breek mijn nek. Mijn zoon ligt alleen op zijn kamer in zijn hoog-laagbed. Er zit een hekwerk omheen, hij kan er niet uit. Al kon hij er wel uit, dan kwam hij nooit beneden. Kwam hij wel beneden, dan was hij niet in staat om hulp te roepen. Een telefoon pakken en iemand bellen is vele bruggen te ver. Job zou in zijn eigen bed sterven van de dorst.
Ik draai de douche uit en zet mijn voeten stevig een voor een op de gladde tegelvloer. Ik kan maar beter niet mijn nek breken.
In de mail zit een berichtje van de vader van Job. Hij heeft het fijn. De zon schijnt, de zee is warm. Groetjes uit Egypte. Ik schrijf terug dat het met Job en mij ook prima gaat. We redden ons en hebben het gezellig. Dan pak ik mijn mobiele telefoon en stop die in de zak van mijn ochtendjas. Stel nou dat ik hier in alle vroegte van de trap stuiter, dan kan ik misschien nog net iemand bellen. ‘Mijn zoon ligt boven in bed.’
Het is confronterend, zo’n week alleen met Job. Zonder mij is hij nergens. Mijn zoon weet niet eens waar de boterhammen liggen of hoe hij water uit een kraan krijgt. Een jong vogeltje met zijn snavel opengesperd in het nest. Wordt moedervogel door een buizerd uit de lucht gegrepen tijdens haar zoektocht naar voedsel, dan is het jong opgegeven.
Ik geloof dat dit het is wat het hebben van een gehandicapt kind zwaar maakt. Je mag niet struikelen, je mag je nooit laten pakken.
NB Na een dag stilte zou zich vast een vriend of familielid melden en ons/Job redden, maar het gaat om de gedachte…
De gedachte in deze prachtige column is dat je heel veel van Job houdt, denk ik. Mooi dat je dat zo aangrijpend kan verwoorden.
Het is zoiets dat iedere ouder van een kind tot een jaar of drie, vier zo kan voelen.
Maar die verantwoordelijkheid neemt bij ons, jou, niet af… Ik vind ook dat dat het zwaar maakt. Mooi verwoord!
Lieve Annemarie, wat een prachtige column! Hartverscheurend! Als moeder van gezonde kinderen denk je hier niet zo bij na. Maar ik begrijp dat de paniek toe kan slaan als je een week alleen bent met Job en als die buizerd komt, dat er dan nog naburige moedervogels zullen zijn die het onheil bespeuren…
Dat herken ik als alleenstaande moeder heel erg. Mijn zoon is nu weliswaar in staat om iemand te bellen als er iets gebeurt, maar toen hij kleiner was ben ik hier ook erg bang voor geweest. Ik snap je gevoel dus heel goed. En die telefoon overal mee naar toe slepen is heel herkenbaar.