Slecht nieuws komt de harmonie in ons gezin altijd enorm ten goede. Ik koop bloemen, de gordijnen gaan extra vroeg dicht en Job mag onbeperkt Elmo kijken op YouTube. We kijken zelfs met z’n drieën naar het rode monster met zijn onverdraaglijke piepstem. De naar-bed-breng-sessies worden elke avond langer. Ik vertel Job onafgebroken dat ik van hem hou (doe ik anders nooit) tot hij uiteindelijk vermoeid maar wijs antwoordt: ‘Ik snap het mama.’

Als Job op de vijfde dag zelf oppert dat hij naar Movie Park wil, staan wij al met broodjes en de rolstoel bij de auto. Eigen initiatief! Plankgas scheuren we naar het pretpark in Duitsland, waar we via een gedownloade app precies kunnen checken hoe laat SpongeBob en Patrick zich laten zien voor het fotomoment. Want alleen dáárvoor wil Job naar Movie Park; zijn tv-helden wonen er en hij wil zeester Patrick – de gele spons interesseert hem niet – een handje geven.

De rij is lang en we komen bijna te laat. Het besef dat Job sterfelijk is maakt dat we rennend door het park gaan – dit kind heeft geen tijd te verliezen. De rolstoel bijt hier en daar een onschuldige Duitser in zijn hak. Entschuldiging! Bij Patrick komen we tot rust. De wandelende zeester streelt Job over zijn armen en geeft hem knuffels. Hij duwt ons kind zelfs een stukje voort; Job zit achterstevoren in zijn rolstoel. Dit is echte liefde.

Het tweede gesprek met de artsen een paar dagen later is minder stormachtig dan het eerste. Jobs rug is nog even krom en dat heeft ernstige gevolgen voor zijn longen, maar de risicovolle optie ‘opereren’ is niet acuut aan de orde. Eerst vervolgonderzoek.
Iets lichter dan een week eerder fietsen we naar huis. Onderweg vraagt Rob: ‘Mogen we nu weer gewoon stom tegen hem doen?’

Klik hier voor een filmpje van Job met SpongeBob en Patrick in Movie park Germany