Het drama ‘Jobs nieuwe school’ sleept zich voort. Misschien mag hij tóch naar de school van onze eerste keus. Onduidelijkheid troef; deze week volgt weer een gesprek. Het is dus nog te vroeg voor een nieuwe aflevering van deze soap.

Daarom even pas op de plaats.

De afgelopen weken kreeg ik regelmatig de vraag, meestal uiterst voorzichtig geformuleerd, waarom Job eigenlijk naar school moet. De vraag snap ik. Hij zal immers geen loodgieter of boekhouder worden, laat staan CEO van een beursgenoteerde onderneming. Job gaat nooit werken.

Hij moet simpelweg naar school omdat hij leerplichtig is. Willen wij in een schoolweek op vakantie, dan moeten we net als andere ouders toestemming vragen om niet de inspectie op ons dak te krijgen.

Job is bovendien ‘leerbaar’. Dat wil zeggen dat zijn koppie niet dichtgetimmerd zit, maar dat er allerlei luiken openstaan waardoor kennis naar binnen kan waaien. Je moet alleen wel helpen blazen. Dat doen de docenten in het speciaal onderwijs.

Lezen en schrijven kan onze 13-jarige zoon niet, wel kent hij alle letters van het alfabet. Hij denkt in beelden. Daarom leren de juffen hem woorden te herkennen als plaatjes. En maakt hij zinnen met pictogrammen. De winst: hoe beter hij duidelijk kan maken wat hij wil, hoe gemakkelijk hij door het leven gaat.

De logopedist helpt hem articuleren. Momenteel werken ze aan woorden die beginnen met een v: vork, vis, voeten. Een van de meest gehoorde opmerkingen thuis en op school is: ‘Duidelijk praten Job!’ Zelf ziet hij daar inmiddels ook het nut van in: als ik een waterijsje wil, moet ik wel zorgen dat ze me verstaan.

In de klas leert hij bovendien wachten op zijn beurt, omzien naar anderen en zijn jas aan de kapstok hangen. En dan, misschien wel het belangrijkste: zijn hersenen worden dagelijks gestimuleerd. Want de luiken mogen nooit dichtslaan.