Eindelijk! Een vacature voor Job. Het stond zelfs zo aangekondigd in een Vlaamse krant. ‘Job alert: na meer dan tien jaar werft het Europese ruimtevaartagentschap ESA weer astronauten aan.’ En, ik ging ervoor zitten, ‘dat hoeven geen supermannen of supervrouwen te zijn’.

ESA blijkt op zoek naar tenminste een astronaut met een fysieke beperking. Dat komt goed uit, op dit vlak is Job overgekwalificeerd. Hij is de perfecte paranaut, want zo heet zo’n ruimtevaarder.

Het is vaker door mijn hoofd gegaan als oplossing voor Jobs beperkingen hier op aarde. We zouden van die ellendige zwaartekracht af moeten. In de ruimte hadden we geen rolstoel nodig. Mijn zoon kon naar hartelust zweven buiten de dampkring. Zijn iPad hing met een touwtje aan zijn pols. En zijn lievelingskonijn vloog rondjes om zijn hoofd. De andere astronauten moesten af en toe duiken voor de grappen van de Nijmeegse paranaut. Hijzelf zou de grootste lol hebben.

Een van de wervers van ESA, de Britse astronaut Timothy Peake, ziet het helemaal zitten. “In een omgeving van micro-zwaartekracht zijn de onderste ledematen niet zo van belang. No legs, no problem”, zei hij. En een Italiaanse astronaute maakte het nog mooier toen ze opmerkte dat mensen niet zijn gemaakt voor de ruimte.

”In die zin hebben we allemaal een zware handicap.” Anders gezegd, Job is wél gemaakt voor de ruimte. Ik zou een trotse moeder zijn. Ground control for Major Job. Daar gaat-ie, onze zoon, in een baan om de aarde en hij zwaait naar alle kinderen beneden. De kleine prins van ESA, zo noemen ze hem straks in de internationale kranten.

Ik heb de vacature beantwoord met een uitgebreid cv. Klein probleem: wat doen we als Jobs ruimtemissie erop zit? Het zal saai zijn op aarde.