Meer tijd en geld voor het onderwijs. Die oproep kan ik alleen maar van harte onderschrijven. Job is ook enthousiast over de lerarenstaking, zij het om een andere reden: hij heeft graag een extra vrije dag. Vandaag is een goed moment voor een beetje reflectie.
Hoe gaat het op zijn nieuwe (speciale) school?

‘Goed’, zegt Job zelf terwijl hij naast me aan tafel zit, maar dat betekent weinig. Jobs antwoord op vrijwel alles is ‘goed’. Hoe is de sfeer in Catalonië? Hoe voelt Jeanine Hennis zich? Geloof Job maar niet.
Toch zijn zijn juffen het met hem eens. Ook zij zeggen dat hij het prima doet. In de ochtendkring kletst hij mee en hij brengt een boel vrolijkheid in de klas. Of hij ook laat zien wat hij kan, is nog niet goed te zeggen. Want hoe weet je wat hij kan?

Job mag dan verstandelijk beperkt zijn, hij is er een meester in mensen om de tuin te leiden. Zo deed hij de leraressen geloven dat hij geen sap lustte. Elke dag kreeg hij een pakje mee, maar opdrinken weigerde hij. Toen ik me vorige week liet zien op school, stelde de juf voor hem iets anders te geven. ‘Hij trekt er zo’n vies gezicht bij!’
Dat vieze gezicht was voor mij een aanwijzing. Hij had ze te pakken. Gezichten trekken is Jobs manier van staken. Puur theater! Ik schonk het pakje in een beker en liet het hem middenin de klas opdrinken. Bewijs geleverd: hij lustte sap. Zelf had de lieverd niet eens door dat ik zijn truc had verpest.

Twee dagen later beweerde hij tegenover zijn nieuwe pgb-begeleidster dat hij jarig was geweest en cadeaus kreeg. Of dat klopte, vroeg ze ons. Nee, ook dat had hij verzonnen.
Dus, hoe gaat het op school? Vooralsnog doen de juffen hun best en laat Job zich van zijn slimste kant zien.