Hij doet het telkens weer. En elke keer voel ik me slecht. Job heeft de gave om in te storten als ik op het punt sta op vakantie te gaan. Nu zou je kunnen zeggen: Job is nogal vaak ziek dus de kans is groot dat hij ziek zwak misselijk is als er een ticket in mijn zak brandt. Maar het voelt als meer dan toeval.
Dit keer is New York mijn reisdoel. Alles is geregeld. Vlucht, geld, appartement, reisvriendin. Woensdagochtend pakken we de trein naar Schiphol. Job vertoonde bijna vier weken geleden zijn eerste griepverschijnselen, dus ik prees me gelukkig dat hij ‘op tijd’ ziek werd. Ik kon helpen kots ruimen, kind knuffelen en zetpillen pluggen. Maar na twee weken krabbelde hij niet op, hij zakte juist verder weg. Inmiddels is Job minstens een kilo lichter (hij weegt al niets) en volgt op elke hoestbui een braakpartij. Iedere ochtend kijk ik naar hem en wil ik zien dat hij er frisser uitziet. De werkelijkheid is grimmig; mijn kind oogt grauw en heeft de energie van een honderdjarige.
Vorig jaar boekten Jobs vader en ik een trip naar Bonaire. Hadden we nodig. Maar natuurlijk, onze zoon viel om. Die keer was hij zo ziek dat we elkaar vertelden dat weggaan onverantwoord was. Ik belde mijn moeder. ‘We gaan niet, mam. Je hoeft niet op te passen.’ Of ik besodemieterd was, vroeg zij op haar beurt. ‘Als het echt misgaat, hebben we hier toch ook een ziekenhuis?’

Dat was waar. En in dat ziekenhuis hadden de dokters waarschijnlijk dezelfde diploma’s als in ons ziekenhuis. We stelden een onuitputtelijke lijst samen met namen van specialisten die Job ooit gezien hadden. Voor het geval dat. Oma haalde ons dweiltje op en beloofde er weer een kind van te maken. Ze hield zich aan haar afspraak. Toen we na een week terugkwamen, keek Job ons kraakhelder aan. Toptijd gehad bij opa en oma.
In 2006 maakte hij het echt spannend. Zijn vader en ik zouden gaan trouwen op Bonaire. Job moest mee dit keer. Zijn wapen: waterpokken. Met de besmettelijke blaasjes mocht hij het vliegtuig niet in. Paniek! Onze tropische trouwambtenaar wachtte op onze ondertrouwhandtekeningen, de helft van de familie zat al klaar in de Carib. We lieten Job achter bij mijn vriendin (de reisgenoot naar New York) en vlogen met koffers vol stress naar Bonaire. Zij zou Job nabrengen als hij was genezen. Dat gebeurde. Job was net op tijd bij ons trouwen.
Geen toeval, toch? Ga ik een weekendje weg dan is er altijd net die oorontsteking of stijgende koorts die zich aandient. Nu dus vette griep. Mocht dit zijn manier zijn om me te laten voelen dat ik aan vakantie toe ben en hoe bevrijdend het is een paar dagen zorgeloos in een andere wereld rond te dartelen, dan slaagt hij daar wonderwel in.