Na een zomerstop is Job weer terug. Als eerste aflevering een gastcolumn van de oma van Job: Gerry Haverkamp.

Op een druilerige zondagmiddag in maart gaat de telefoon: het blijkt onze dochter te zijn die  vakantieplannen aan het maken is voor komende zomer. Of wij de eerste week van juli iets bijzonders hebben is de vraag. Ik concludeer rapjes dat ze op zoek is naar oppas voor Job en kan blij antwoorden dat onze agenda dan nog helemaal leeg is.
Maar ik zit er helemaal naast!  Wij krijgen twee vliegtickets om mee te gaan naar Madeira. Pa  had alle slaapkamers van een dakkapel voorzien en dit is haar manier om hem te bedanken.
Een mooie zomeravond, medio juli, tegen elven: telefoon. Gekke tijd dus ik kijk eerst op het display – anoniem –  en ik neem op met alleen ‘hallo’.  Stilte, licht kuchen, gemompel….
Dan realiseer ik me opeens dat het Job is!  Hij mag me bellen om te vertellen dat ze veilig zijn teruggekeerd van vakantie. (Zij bleven twee weken). En dat hij de lange tussenstop mocht doorbrengen met het spelen op de iPad. Hij is nog klaarwakker en kletst er lustig op los.
Het was een bijzondere vakantie.  Alles zat mee: prachtig weer, zwembad voor de deur, eettentjes op wandelafstand. Slapen geen probleem, Job slaapt overal, in z’n vertrouwde slaapzak-met-mouwen. Vertederend.
Gelukkig ben ik handig met de naaimachine,  want  een babyslaapzak is geen optie meer voor onze  kleinzoon. Dus teken ik een patroon, vergroot dat telkens waar en wanneer nodig en koop stof in een goed gesorteerde stoffenzaak, nog de enige in de stad.
Ditmaal ging ik voor een katoentje met dierfiguren maar dat bleek niet voorhanden, zei de verkoopster die ik al  decennia ken. Ze loodste me mee naar een stapel luchtige  stofjes en jawel: daar zat een Looney Tunes tussen. De beslissing was snel genomen en ik nam ook alvast een dikkere stof mee – ze toonde me zo’n prachtig donkerblauwe fleece-stof voor de komende winter. Helaas had men even geen extra lange ritsen op voorraad maar de verkoopster beloofde dat ze zou bellen wanneer die binnenkwamen en ik aan de slag kon. En o ja,  ik kocht nog blauwe badstof voor nieuwe slabben, die kleur staat zo goed bij zijn spijkerbroekjes. De mini confectieslabjes zijn geen optie meer voor Job.
Al na twee dagen: telefoon, de ritsen waren gearriveerd. Meteen haalde ik die af waarbij ik  hoopte ‘mijn’ verkoopster te treffen. Helaas, ze was die middag afwezig.
Toen ik Job op Madeira elke ochtend wakker zag worden in zijn vrolijke slaapzak, vroeg ik me af of de verkoopster zich realiseert hoe waardevol ze voor me is. Dat moet ik haar de volgende keer toch eens zeggen…

Gerry Haverkamp