Schilderen zonder kwast en zonder verf. Het kan. Ik volg een vrouw in een rolstoel met een elektrodenmutsje op. Ze zit voor een beeldscherm en concentreert zich. Haar handen kan ze niet bewegen. Haar hersengolven produceren een rode stip. Ze juicht.
De tv aanzetten via de iPad. Kan ook. Net als gordijnen opendoen, de deur bedienen en wat drinken bestellen. Ik kijk naar een robotstofzuiger die door het huis scharrelt en de boel aan kant maakt.
Deze week werk ik in Het Dorp, de Arnhemse wijk waar mensen met een handicap sinds 1962 wonen. Samen met de bewoners maak ik een jubileumkrant. Over hoe het nou is, het leven hier, vijftig jaar later.
Een man in scootmobiel komt naar me toe. Hij draagt een horloge dat trilt en een icoontje laat zien als hij zijn medicijnen moet nemen. Daarna weer een picto: tijd om te douchen. Zodat hij dat niet vergeet.
Ik werk met mannen die met één vinger een robotarm aan hun rolstoel bedienen en zo een glas cola naar hun mond brengen, zonder te morsen.
In de feesttent die ook dienst doet als redactieruimte, scheurt de hele week een jonge vent rond in de Segway-rolstoel. Werkt hetzelfde als die grappige karretjes waar de beveiliging op Schiphol op rondrijdt. Gewicht naar voren is vooruit, gewicht naar achteren is achteruit. Kracht heb je er niet voor nodig, intelligentie evenmin. Ik test de rolstoel (gaaf!) en denk aan Job. Zoals ik hier elke dag aan Job denk. Kan hij dit? Dit kan hij. Nu nog niet, wel als hij over een jaar of wat minder speels is. De rolstoel heeft ook offroad-banden. Kunnen we samen crossen over het strand.
De iPad is Jobs grootste vriend. Job is pas acht. De iPad bestaan pas tweeënhalf jaar. Over tien jaar, als Job volwassen is, zullen de mogelijkheden ongekend zijn. Ik kijk er naar uit.
Het doet me goed om hier te zijn. Te vaak maak ik me zorgen over hoe het moet, straks, als mijn zoon uit huis gaat. Maar hij is in de juiste tijd geboren. De technologische revolutie begint pas. Er zijn apparaten die hem begrijpen. En dat gaan ze steeds beter doen. Nu nog even zorgen dat niet alle begeleiders in zijn wereld worden wegbezuinigd en ik kan rustig slapen.