Job eet met de techniek van een tuinman. Hij steekt zijn lepel in de hoop op zijn bord, trekt deze spade naar zich toe, keert die vervolgens om boven het servies en laat de hap dan naast de hoop vallen waar het allemaal begon. Alsof hij een stuk land omspit.
Niet handig, zo raakt de maag van de tuinman nooit gevuld. Geen enkele schep eindigt in zijn mond. We probeerden een om-de-hoek lepel met gebogen handvat. Maar ook die maakt bij Job een sierlijke boog in de lucht. Met een plofje belandt het eten weer naast de hoop.
De vader van Job kookt al jaren opzettelijk klef. Zodat het eten goed hecht aan de lepel. Zelfs opsekop. Erwtjes zijn wat dat betreft waardeloos oefenmateriaal, hutspot gaat behoorlijk.
Maar onze tuinman hanteert zijn lepel niet alleen als een spade, ook als hark. Hij trekt het eten van de ene naar de andere kant van het bord waardoor de potentiële hap uiteindelijk over het randje kiepert en eindigt op tafel. Zelfs stamppot plakt niet aan een hark.
Ik moet erbij vertellen dat eten geen hobby is van Job. Ons kind heeft zelden honger. Warm eten is de hel, hij wil niet. Wij proberen het voeren meestal op slinkse wijze in het schema van de oppas te schuiven.
Sinds een paar weken is er iets veranderd. Job kreeg van zijn lievelingsoom een bordje uit Amerika. Op het plastic stond zijn held: Buzz Lightyear. Job zei ‘hallo Buzz’. Het hoofd van de ruimtereiziger was afgedrukt in het midden van het bordje. Daar omheen was een opstaand randje getrokken. Zo was het bord opgedeeld in verschillende vakjes.
Thuis kreeg Job hutspot. Geserveerd in het Buzz-vak op zijn nieuwe bord. Ik gaf mijn zoon een lepel – de oppas had vrij – en zei: ‘ga Buzz maar zoeken’.
Job begon woest te spitten. Na enige tijd zagen we al een stukje space-helm. Daarna een oog en toen witte tanden. Mijn kind had niet in de gaten dat hij ondertussen bijna alle hutspot zelf naar binnen had gelepeld. Goed, het was een ravage rond zijn bord en in zijn haar, maar dat boeide niet. Buzz Lightyear had Job gemotiveerd te eten!
Dankzij het opstaande randje kon hij hapjes opscheppen in plaats van ze weg te harken. De dagen die volgden liet ik hem spitten en graven. ‘Zelf doen’, snauwde de tuinman me toe als ik probeerde bij te sturen. Job verbeterde zienderogen zijn techniek en wist de happen steeds beter naar zijn mond te brengen. Ons kind speelde met Buzz en kreeg lol in het eten.
Vanavond gaat Jobs vader op internet zoeken naar een identiek reservebordje. Er was eerder servies in Jobs leven, maar niet eerder had het dit effect. Ons kind zat dan ook nog nooit in deze extreme zelf-doen fase. De combinatie met Buzz is perfect. ‘To infinity … and beyond!’