‘Met Youp.’
‘Met wie?’
‘Met Youp. U weet wel, met een y.’Ik zet een hese stem op en verklaar tegen de man aan de andere kant van de lijn dat ik ervan uit ga dat ons probleem binnen nu en vandaag wordt opgelost.
De man sputtert. Kan niets doen. Geen bevoegdheid. Kastje. Muur.
Nu begin ik te schreeuwen. Weet hij eigenlijk wel wie ik ben? Ik hoop dat ik een beetje klink als de machtigste cabaretier van ons land. Gefrustreerd hang ik op en stuur ik een twitterbericht rond. Het is toch absurd? Ik sta toch in mijn gelijk? Mijn zoon wacht al bijna jaar op een nieuwe rolstoel. Hij kan het zelf niet oplossen, dus schreeuw ik, zijn ouder, namens hem en wordt het geregeld. Nederlands volk, steun mij! Laten we een revolutie ontketenen!
Ik wacht. En ik wacht. Ik staar hoopvol naar het scherm. Maar niemand stuurt een reply. Mijn bericht wordt niet ge-retweet. Twitter zwijgt.
In de spiegeling van mijn scherm zie ik een jonge blonde vrouw. Geen dikkere man van in de vijftig. Geen type grappenmaker. Ik zie een vermoeid gezicht.
Als ik echt Youp was, stroomde Twitter nu over van de reacties van verontwaardigde medeburgers. Kondigde ik aan dat ik samen met een landelijke krant een boek zou maken over helpdeskterreur, zag ik de directeur van het mensonterende T-mobile naar me toe kruipen en smeken om genade. Als ik echt Youp was, schreef ik in de krant ‘We zijn begonnen!’ om twee weken later triomfantelijk te melden dat de wachttijden van het duivelse bedrijf zijn geslonken tot een minuut.
Maar ik ben geen Youp. Ik ben maar een onbeduidend moedertje. Eén die schreeuwt om een nieuwe rolstoel voor haar kind omdat de huidige klote zit, die bedelt om een aangepaste badkamer zodat het kind niet met zijn tanden op de rand van de wastafel blijft steken als hij zijn handen wil wassen en fatsoenlijk op een toilet kan zitten zonder dat zijn moeder hem bij zijn zesjarige billen moet ondersteunen. In de wereld van dit moedertje is het doodnormaal dat problemen na maanden nog niet zijn verholpen. Telefonistes mogen niks, kunnen niks en weten niks. Ambtenaren of medewerkers zijn op vakantie, ziek of incompetent. Jazeker, het moedertje heeft gelijk. ‘Maar ik kan u niet helpen.’
In deze wereld geen machtige Youps. Laten we eerlijk zijn, ons podium staat ook niet zo lekker. Hier geen zaal vol rijpe, welgestelde vrouwen die zich aan de voeten van de alwetende cabaretier werpen, maar minstens tien rijen gereserveerd voor rolstoelers en de overige stoelen worden bezet door onvolmaakten die murmelen, natte kinnen hebben en klappen op willekeurige momenten. Niet sexy. En geld zit er ook al niet.
Vorige week een tweet van schrijfster Manon Uphoff: haar verstandelijk gehandicapte broer wordt na veertig jaar uit de sociale werkplaats geknikkerd. Reden: bezuiniging, dagbesteding dicht. ‘Mijn ouders zouden zich omdraaien in hun graf’, schreef ze. Er volgden geen duizenden reacties.
Diezelfde week was Freek op tv. Voor de zoveelste keer. Ook hij schreeuwde. Om cultuur! Cultuur, mensen! Blijf met jullie poten van onze cultuur af! Op een ander kanaal fluisterde Marc Marie dat we óók moesten schreeuwen tegen de bezuinigingen op de sociale werkplaatsen en de Wajong-uitkering. Freek hoorde hem niet. Een paar dagen was op de radio dat hij 185.000 handtekeningen had verzameld. Over de sociale werkplaatsen repte niemand meer.
Ik zet het raam open en schreeuw mijn longen leeg. Niemand kijkt op. Dan schuif ik weer achter mijn bureau en neem ik de telefoon in mijn hand.
‘Met Annemarie. Sorry dat ik net zo onbeleefd was. Kunt u me vertellen wat de stand van zaken rond de rolstoel van mijn zoon is? Ja hoor, ik wacht even.’