We hebben een pratende zeepdispenser. ‘Yeah, that’s it’, zegt dat ding als ik met mijn handpalm het pompje indruk. Het apparaat heeft de stem van een hond en dreunt zinnetjes op uit de film Huisdiergeheimen. De intelligente zeeppomp is aangeschaft door mijn man omdat er een plaatje op staat van Duke. Hondje Duke is Jobs favoriete karakter uit de film en inmiddels zijn beste vriend.

De eerste week dat het flesje op de badkamer stond, werd Job helemaal gek. Hij wilde niets anders dan handen wassen. Met hondje Duke. Eén keer haalde hij zelfs een hand demonstratief onder zijn billen langs toen hij op de po-stoel zat. Stak vervolgens zijn handen met een vies gezicht voor zich uit en meldde dat ik de kraan maar vast moest aanzetten. Duke was er klaar voor.
Ik maakte mijn zoon duidelijk dat het zo niet werkte. Exit pratende zeepdispenser bij nog één keer dit soort fratsen.

Job vond – heel slim – een schoon alternatief. Duke in de pomp slaat ook aan bij het sluiten van de la in het badkamermeubel. Door de trilling krijgt de zeepdispenser het signaal ‘blaf’, zonder dat de zeep in beweging komt. Als Job op de po-stoel zit, kan hij net bij de la.

Nu ben ik het die gek wordt. De la gaat onafgebroken open en dicht. Job is er zo druk mee, dat hij vergeet te plassen. Tijdens één toiletsessie komt het hele repertoire van de pratende zeepdispenser voorbij, inclusief de imitatie van sniffende honden die elkaar beschuldigen van een vieze wind.

Deze ochtend is de maat vol. Dit was de laatste blaf. Woest grijp ik het ding van de badkamer en deponeer het, ver weg van Job, in de boekenkast een kamer verderop. Door de klap reageert de pratende zeepdispender. ‘Oh, you’re so sweet!’ Grommend trek ik de deur dicht.