Appje van mijn vriendin: ‘Hij is over!!’ Een tweede vriendin zit nog in de stress. Haar zoon van 15 heeft alleen deze week nog om zijn cijfers op te halen, anders blijft hij zitten. Job gaat vanzelfsprekend over. Jaar in, jaar uit. Ook dit eerste jaar van de (speciale) middelbare school heeft hij fluitend doorlopen.
Alsof lange mensen alleen bij Jinek zouden aanschuiven als het gaat over hoe vaak ze hun kop stoten. Of een zwarte man pas kan meepraten wanneer discriminatie op de agenda staat. Raar toch? Maar zo werkt het in tv-land wel bij mensen met een handicap. Als we ze zien, praten ze meestal over die handicap.
Ochtend. We zitten aan tafel. Hij in zijn aangepaste stoel, ik ernaast. Job grijpt naar boekjes die op tafel liggen en negeert de elektrische tandenborstel met tandpasta erop in mijn hand. Wil ik zijn tanden kunnen poetsen, dan moet hij zijn mond open doen. Zo doen we dat namelijk, maar nu kennelijk niet. Meneer is recalcitrant.
‘Hij lijkt zo gehandicapt.’ We hebben een nieuwe rolstoel. Precies dezelfde als de oude rolstoel, alleen is hij een maatje groter en komt de hoofdsteun verder naar voren. Job leunt er met zijn hoofd tegenaan – wat het idee is van een hoofdsteun. Maar hier zitten wij dus mee, dat hij er door die steun in zijn nek zo gehandicapt uitziet.
Sinds mensenheugenis heb ik al een Ikea-meetlint in m’n portemonnee. Just in case… De afgelopen maanden werden de rolmaten van de keukenboer en de bouwmarkt aan mijn handtas toegevoegd. Als je in de afrondende fase van de bouw van je huis bent, wil je zeker weten dat op z’n minst de maten kloppen van de deuropening van de huislift, de hoogte van het logeerbed en de breedte van het tuinpad.
Van sommige dromen wist ik niet dat ik ze had. Zoals deze: voorkomen in het vwo-eindexamen Nederlands. Stond bepaald niet op mijn bucketlist, omdat ik er nooit bij had stilgestaan dat vereeuwigd worden in een toets iets nastrevenwaardigs was. Tot afgelopen vrijdag.
‘Schrijf eens over mij, dat de taxi elke dag precies op tijd voor de deur staat.’ De taxichauffeur knipoogt erbij, maar hij heeft natuurlijk gelijk. Sinds de eerste dag dat hij Job naar school brengt – dat was in september – draait hij de bus om exact acht uur achterwaarts onze straat in. De enige die nog wel eens voor vertraging wil zorgen, ben ik.
Ik kan wel een sokkenwinkeltje beginnen, zo veel reacties kreeg ik op mijn column van vorige week. Zonder uitzondering waren het dames die aanboden sokken te breien voor mijn kind dat altijd ijskoude voeten heeft. Ik hoefde maar de maten door te geven en ze haalden de pennen uit de kast. De sokken konden in alle kleuren geleverd worden en als Job dat wenste, behoorde een stripfiguurtje op de enkel ook tot de mogelijkheden.
Ga er maar aan staan, sokken kopen voor Job. Het lijkt op het eerste oog een simpel klusje, maar met het groeien van zijn voeten groeit ook de complexiteit van de opdracht. Jobs voeten lijken op konijnenpootjes: lang en smal (zacht ook). Probeer een konijn maar eens sokken aan te trekken.
Slecht nieuws komt de harmonie in ons gezin altijd enorm ten goede. Ik koop bloemen, de gordijnen gaan extra vroeg dicht en Job mag onbeperkt Elmo kijken op YouTube. We kijken zelfs met z’n drieën naar het rode monster met zijn onverdraaglijke piepstem. De naar-bed-breng-sessies worden elke avond langer. Ik vertel Job onafgebroken dat ik van hem hou (doe ik anders nooit) tot hij uiteindelijk vermoeid maar wijs antwoordt: ‘Ik snap het mama.’