De beste oplossing zou natuurlijk zijn dat we zelf een Sint- en Pietpak kopen. Dan kunnen we elk moment inspelen op Jobs onverzadigbare behoefte aan het decemberfeest. Ons gehandicapte kind hoeft maar ‘Sinterklaas!’ te roepen en we springen in de houding. Rob zal van ons beiden de Sint moeten zijn. Grote man, beetje streng…
Stel, je wilt een advertentie plaatsen omdat je een etage te huur hebt. Dat kan heel simpel via Facebook. Maar stel dat je die etage nou eens liever niet verhuurt aan iemand met een handicap. Want je wilt de buren het aanzicht van zo’n rolstoeler besparen.
Kolossale vergissing: enthousiast gooide ik het nieuwe dekentje dat ik voor Jobs toekomstige loungehoek had gekocht als een mantel bij Rob over zijn schouders en zei ‘kijk, nu is papa Sinterklaas’. Acuut zag ik het hersengebied ‘5 december’ oplichten onder Jobs schedel.
Met mensen die op de grond liggen, gaat het meestal niet goed. Op televisie hangt de politie er dan linten omheen. Bij Job is dat anders: die ligt op de vloer voor zijn lol. Hij doet het elke dag na school en wij vinden het heel normaal. Job houdt van liggen, omdat hij dan zijn korset uit mag.
In de sauna valt veel te zien. Van alle delen van het menselijk lichaam die mij kunnen intrigeren, staat de navel bovenaan. Helaas is dit stukje ingeklonken lijf niet bij iedereen even goed zichtbaar. Hangt er een vetschort voor, dan houdt het op.
61 procent. Dat getal schuurt al de hele week in mijn hoofd. 61 procent van de Nederlandse meisjes en vrouwen met een verstandelijke beperking wordt seksueel misbruikt. Toen ik het percentage op Twitter voorbij zag komen omdat het was aangehaald in een Belgische reportage over deze smeerlapperij, dacht ik dat het een foutje moest zijn. Waren de 6 en de 1 omgedraaid?
‘Snel, de foto voor school!’ Rob trekt Job recht op zijn schoot, duwt hem mijn ijsje in de hand en zegt dat hij moet lachen. Op het terras maak ik de foto. ‘Hebben we dat ook weer gehad’, zegt Rob. Ik: ‘Maar het is toch vakantie? Job hoeft maandag helemaal geen foto te laten zien.’ O nee. Rob laat zijn zoon onderuit zakken en geeft mij mijn ijsje terug. Da’s een opluchting.
‘Ach, is dat nu woensdag!’, appte mijn beste vriendin toen ik haar uitnodigde om de eerste verjaardag van knuffelhond Duke te komen vieren. Natuurlijk kwam ze. Zij zou taart meenemen. De avond voor de grote dag zat ik aan de eettafel een feestmuts te knutselen.
Meer tijd en geld voor het onderwijs. Die oproep kan ik alleen maar van harte onderschrijven. Job is ook enthousiast over de lerarenstaking, zij het om een andere reden: hij heeft graag een extra vrije dag. Vandaag is een goed moment voor een beetje reflectie. Hoe gaat het op zijn nieuwe (speciale) school?
Duke kwam vorig jaar in ons leven als ordinaire knuffelhond, maar inmiddels vervult hij de belangrijke rol van vertaler binnen het gezin. Hij vertelt wat ons kind wil, wanneer en waarom het verdrietig is. Zelf heeft Job daar moeite mee. Voorbeeldje: ik zet mijn gehandicapte zoon voorin de auto. Plotseling vertrekt zijn gezicht van de pijn, maar ik heb niet gezien wat er is gebeurd. Job begint te jammeren en trekt wit weg. Wat heb ik gedaan?