‘Job for president.’ Dat vond ik de leukste Twitter-reactie op mijn column Wij-wij die vorige week plotseling viral ging. De presidentskandidaat zat die vrijdagavond bij zijn vader voorop de rolstoelfiets. In een gloednieuw Elvis-pak.
De column Wij-wij over Job heeft veel losgemaakt. Via Twitter en Facebook werd de tekst duizenden malen gedeeld. LINDA. en het Algemeen Dagblad pikten de column op en genereerden een nog groter bereik. Annemarie kreeg zelf weinig mee van de viral. Ze was met het Liliane Fonds in Rwanda.
Job (12) kent de woorden kut-Marokkaan, kankerlul en aandachtshoer niet. Een hoofddoek zet geen kwaad bloed bij hem. Die zal hij leuk vinden omdat je eraan kan trekken. Kroeshaar kriebelt tegen zijn hand en glad haar wil hij aaien. Job raakt mensen graag aan.
‘Ik ben Elvis.’ Job (12) steekt beleefd zijn hand uit, zoals ik hem had gevraagd. De schoonheidsspecialiste buigt voorover. ‘Hoe heet je?’ ‘Elvis.’ Ik rijd Elvis in zijn rolstoel naar een tafeltje waar hij zijn iPad op kan zetten.
We zijn eruit. Mama krijgt voor haar verjaardag een tatoeage. Op haar ene arm mijn naam, op haar andere die van mijn broer. Gniffelend scharrelen we door de wijk in aanleg. Het idee alleen al. Mijn moeder met een tatoeage is als Beatrix met een hanenkam. Ze is zo keurig dat ze vroeger mijn broekspijpen omstikte als ik ze met veel moeite had afgetrapt.
De eerste dag eet ik alleen droge worst. Lekker. Droge worst. Wit bepoederd ligt hij op de snijplank, naast een groot mes. Elke keer als ik in de keuken kom, snijd ik een stukje af.
Zijn appels (‘deze zijn jouw favoriet’) op het aanrecht blijven onaangeroerd. De bananen ook.
Vanaf 13 mei schrijft Annemarie Haverkamp columns in De Gelderlander. Over Job, haar ouders, het ‘omgekeerde’ huishouden (man doet vrouwenwerk, vrouw doet mannenwerk) en wat ze zoal meemaakt. De column ‘Job’ begon ooit in deze krant. Annemarie was tegelijk zwanger met Máxima en beschreef hoe dat voor de prinses moest zijn.
Met watervaste stift schrijf ik op elke luier zijn initialen: JH. Drie dagen, twaalf luiers. Moet genoeg zijn. De stapel gaat in de koffer. Ik pak de checklist van school er weer bij. Wat moet er nog meer mee op kamp? Zwembroek: check. Hoeslaken: check. Goed humeur: twijfel. Daar zit ik dan met mijn watervaste stift. Jobs stemming laat zich moeilijk beschrijven. Is die goed?
Fraude plegen met het pgb is makkelijker dan géén fraude plegen met het pgb. Een van Jobs begeleiders heeft 1444 euro teveel uitbetaald gekregen. Dat willen we teruggegeven aan de Nederlandse staat, want die zit al zo krap als het om zorg gaat. Maar hoe?
‘Hij bewoog, zag je dat?’ Huub Stapel verbaast zich over Philippe Pozzo di Borgo, de ‘echte’ gehandicapte uit de film Intouchables. Stapel reisde samen met Annemarie Haverkamp naar Marokko om kennis te maken met de Fransman. Op 23 februari gaat het theaterstuk Intouchables in première, met Stapel in de hoofdrol. Over de ontmoeting schreef Annemarie een reportage voor nrc.next en NRC, die vandaag in de krant stond.