Hartverscheurend, die verhalen over gehandicapte kinderen die hun familie niet mogen zien. Mijn tijdlijn loopt vol met foto’s en video’s van zwaaiende ouders achter glas of een kus via een telefoonscherm. Kinderen in instellingen mogen geen bezoek ontvangen in de strijd tegen het coronavirus.
Job zit met zijn jas aan op ons balkon. Boekje tussen de handen, zon op zijn gezicht. Zo luchten we hem elke dag even. Job zit in volledige quarantaine, en wij ook. We begonnen exact een week geleden en hoe langer de coronacrisis voortduurt, hoe overtuigder we raken van deze radicale maatregel.
Job is sitting on our balcony with his coat on. A book in his hands, the sun in his face. This is how we get him a breath of fresh air, every day. Job is in full quarantine, and so are we. It started exactly one week ago and the longer this corona crisis lasts, the more convinced we become of the necessity of this radical measure.
Job est assis sur notre balcon avec son manteau. Il a un livre dans les mains et le soleil dans la figure. C’est comme ça qu’on lui fait prendre l’air tous les jours. Job est en quarantaine absolue et nous aussi. Ça a commencé il y a exactement une semaine et plus la crise du Covid-19 s’intensifie, plus nous sommes convaincus de la justesse de cette mesure radicale.
‘Knoop doorgehakt: in verband met corona houden we Job (16) vanaf vandaag thuis. De school is nog open, maar gezien zijn broze gezondheid haken we vroegtijdig af. We zitten in de meest kwetsbare categorie, die van de fragiele hoogbejaarden en anderen met een gammel gestel.
‘Mijn dochter (15) brak bij een epileptische aanval haar arm, en dat werd pas na vier dagen opgemerkt. Onvoldoende toezicht door te weinig personeel.’ Ik lees het twitterbericht en huiver. Trek Job (16) op de bank wat dichter tegen me aan.
Opeens was de vraag ons gezin binnengedrongen: wanneer gaat Job (16) het huis uit? De vraag lag daar maar, in het centrum van ons zijn. We waren niet bij machte er een antwoord op te formuleren. Drie weken later is de vraag een steen in de rivier geworden. Wij zijn het water dat eromheen stroomt.
Ik dobber al weken mee op de Westerdam. Mijn ouders lieten me daar achter in de vorm van mijn roman De achtste dag. ‘Leuk voor de Nederlanders aan boord’, dachten mijn vader en moeder, die vorige maand nog ongehinderd naar huis vlogen na een vijftiendaagse droomcruise door Azië.
Met een dienblad vol traktaties stap ik om half negen de school binnen. Mijn zoon is jarig. In de gang schrik ik. Daar is hij, in zijn rolstoel, helemaal alleen. In slakkenvaart rijdt hij mijn kant op. Hij ziet me niet.
Roze ballonnen achter het raam van het buurtcafé. Ik trek Job achterwaarts over de drempel – tafeltje voor twee? Jonge vrouwen lachend in de serre. Ik vraag om een plek waar de grote rolstoel niet te veel in de weg staat.