‘Sneeuw’, zegt Job en hij steekt een geopend handje voor zich uit. Alsof hij de vlokken gaat vangen. Het is bijna april en we zijn binnen, in de badkamer om precies te zijn. Ik zie geen sneeuw. Wat ik wel zie: zon. Sinds de tijd is verzet, schijnt de zon ’s avonds door het smalle badkamerraam naar binnen.
Er staan een meisje met Down in de folder van de Hema. Ik vind dat goed en stom tegelijk. Stom omdat we in 2017 leven en dit ‘voor het eerst in de geschiedenis’ is. Hallo! Is Down pas vorig jaar ontdekt ofzo? Maar het is ook goed, omdat het nu eenmaal zo werkt. Je moet gehandicapte kinderen eerst zichtbaar maken – desnoods in een Hema-vitrine – willen ze op den duur onzichtbaar worden.
Of we een boekbespreking willen voorbereiden met Job, vraagt de juf. Haar verzoek staat in het schriftje dat elke dag van huis mee naar school gaat en weer terug. Ik ben er even stil van. Een boekbespreking. Met Job. Ja maar, denk ik. Job kan helemaal niet lezen. Laat staan een presentatie houden.
Wij, de opa en oma van Job, wonen tegenover een basisschool. We kijken uit op de speelplaats voor de allerkleinsten. Er is een duikelrek, een zandbak, een schommel. Rubberen tegels en een oppassende volwassene garanderen de veiligheid tijdens de pauzes. De driewielers zijn voorzien van aanhangers.
Mocht u denken dat deze column bij ons thuis op de deurmat valt als een stukje voltooid verleden tijd in het leven van Rob, Job en Annemarie: zo is het niet. Wat ik hier schrijf over ons gezin leidt niet zelden tot discussie achteraf aan de ontbijttafel en soms zelfs nieuwe inzichten.
Het leven is hard: Job heeft zijn ouwe trouwe knuffel ingeruild voor een jong en fris exemplaar. Met lede ogen zie ik het aan. Het is ‘grote Duke’ voor en ‘grote Duke’ na. Grote Duke kreeg hij op zijn verjaardag. Het is een stomme hond met een rits in zijn buik en twee hengsels aan zijn lijf. Een rugzak, zogenaamd. Maar er past niks in.
Job kan onverbiddelijk eerlijk zijn. Geef je hem een cadeautje, zegt hij na uitpakken resoluut ‘nee’. Of ‘ander cadeau’. Niet leuk voor de gever. En zeer ongemakkelijk voor ons, de ouders, die zich realiseren hoe onbeleefd en slecht opgevoed het kind overkomt. Alleen Job zelf heeft nergens last van.
Kleine snorretjes en grote elektrische rolstoelen. Die zie ik voor me als ik terugdenk aan de rondleiding door Jobs nieuwe school. Voor die rolstoelen moesten we soms opzij springen, ze gingen nogal hard door de gangen. Waar pubers buiten crossen op brommertjes, zo testten ze hier binnen de maximumsnelheid in hun minstens zo heftige wheelchair monster trucks.
Boven de weilanden hangt ochtendnevel. De paarden met dekens om hun warme lijven lijken te zweven boven het gesluierde boerenland. Ik kijk opzij. Job (12) zit naast me, voor het eerst voorin de auto. Hij zingt hard mee met alle nummers op de radio, ook met de liedjes die hij niet kent. In zijn hand houdt hij hondje Duke, zijn onafscheidelijke knuffel, die hij afwisselend laat dansen op het dashboard en laat drinken uit het vakje in de deur.
Ze zijn allebei afhankelijk van de Staat en op straat worden ze nagestaard. Tot zover de overeenkomsten tussen Job en Amalia. Volgende week is de prinses jarig. Ze wordt dertien en daarmee een tiener. De datum 7 december staat op de kalender in mijn hoofd. Elk jaar denk ik terug aan de tijd dat Máxima en ik samen zwanger waren.