Ik weet nog precies wanneer hij het voor het eerst zei. De avond van 13 november 2015. Geschrokken zat ik achter mijn laptop. Bekeek de lugubere beelden van de aanslagen in Parijs. Wereldnieuws in wording. Job zat tegenover me in zijn aangepaste stoel. Hij trok aan mijn arm. ‘Mama, wil jij het donker weghalen?’

Er zijn dagen dat ik depressief word van de gedachte dat Job nooit iets zal kunnen. Gelukkig is er dan de gemeente om me op te beuren. Of Job al kan fietsen, is dit keer de vraag die me via een formulier wordt gesteld. Vorig jaar vulde ik hier ‘nee’ in en de tien jaren dáárvoor ook, maar de gemeente blijft hoopvol. Misschien kan hij nu fietsen?

Job zit nog altijd in zijn Elvis-fase. Dit keer zijn we bij de tandarts als hij zich voorstelt als de reïncarnatie van de The King of Rock and Roll. ‘Wat leuk, Elvis is er’, reageert de tandendokter uitgelaten en ze maakt de weg vrij voor de twaalfjarige in oranje rolstoel. ‘Hadden we geweten dat hij kwam, dan hadden we zijn muziek erbij opgezet.’