Onze lift doet het niet. Hij gaat niet omhoog en niet omlaag. In ons huishouden is dat een probleem met een hoofdletter P. Maar alles kan altijd erger. In dit geval hebben we mazzel dat er niemand ín de huislift zit.
Job maakt gelukkig meteen iets gezelligs van het ongemak.
Na Sinterklaas is ook de Kerstman weer vertrokken. Of Job nog in ze gelooft, vroeg een collega. Moeilijke vraag. ‘Ja’ was een te simpel antwoord. Alsof niet-geloven ook een optie was. In Jobs beleving is alles waar wat hij ziet. Is dat ‘geloven’? Of betekent geloven dat je iets wílt geloven, terwijl er ook argumenten zijn om niet zo zeker te zijn van wat je ziet?
Wat de spanwijdte is, vraagt de dokter in de spreekkamer. Spanwijdte? Rob kijkt naar zijn zoon: ‘Ben je soms een vogel?’ Terwijl hij hem van de rolstoel op de behandeltafel tilt, slaat Job met zijn vleugels. Jawel, hij is een vogel. Kijk maar.
Zo meisje, wat ben jij groot geworden.’ Sinterklaas staat in onze woonkamer en schudt oma (79) de hand. Haar wangen kleuren rood. Job (13) zit veilig bij Rob op de arm. Hij verstopt zijn hoofd in de nek van zijn vader. Piet zoekt intussen een plekje voor de staf. Sint en Piet kijken wat onwennig om zich heen.
De beste oplossing zou natuurlijk zijn dat we zelf een Sint- en Pietpak kopen. Dan kunnen we elk moment inspelen op Jobs onverzadigbare behoefte aan het decemberfeest. Ons gehandicapte kind hoeft maar ‘Sinterklaas!’ te roepen en we springen in de houding. Rob zal van ons beiden de Sint moeten zijn. Grote man, beetje streng…
Kolossale vergissing: enthousiast gooide ik het nieuwe dekentje dat ik voor Jobs toekomstige loungehoek had gekocht als een mantel bij Rob over zijn schouders en zei ‘kijk, nu is papa Sinterklaas’. Acuut zag ik het hersengebied ‘5 december’ oplichten onder Jobs schedel.
Met mensen die op de grond liggen, gaat het meestal niet goed. Op televisie hangt de politie er dan linten omheen. Bij Job is dat anders: die ligt op de vloer voor zijn lol. Hij doet het elke dag na school en wij vinden het heel normaal. Job houdt van liggen, omdat hij dan zijn korset uit mag.
In de sauna valt veel te zien. Van alle delen van het menselijk lichaam die mij kunnen intrigeren, staat de navel bovenaan. Helaas is dit stukje ingeklonken lijf niet bij iedereen even goed zichtbaar. Hangt er een vetschort voor, dan houdt het op.
61 procent. Dat getal schuurt al de hele week in mijn hoofd. 61 procent van de Nederlandse meisjes en vrouwen met een verstandelijke beperking wordt seksueel misbruikt. Toen ik het percentage op Twitter voorbij zag komen omdat het was aangehaald in een Belgische reportage over deze smeerlapperij, dacht ik dat het een foutje moest zijn. Waren de 6 en de 1 omgedraaid?
‘Snel, de foto voor school!’ Rob trekt Job recht op zijn schoot, duwt hem mijn ijsje in de hand en zegt dat hij moet lachen. Op het terras maak ik de foto. ‘Hebben we dat ook weer gehad’, zegt Rob. Ik: ‘Maar het is toch vakantie? Job hoeft maandag helemaal geen foto te laten zien.’ O nee. Rob laat zijn zoon onderuit zakken en geeft mij mijn ijsje terug. Da’s een opluchting.