Job verlaat na negen jaar de basisschool. In een zomerserie in De Gelderlander laat Annemarie Haverkamp onmisbare helpers uit het speciaal onderwijs aan het woord. Vandaag: begeleidster Sabine de Jong (46).

Sabine de Jong. Foto: Paul Rapp

‘Als Job vanuit de klas naar zwemles gaat, ben ik degene die hem brengt. Ik wilde altijd nog een keer met hem mee het water in. Opeens was het bijna zomervakantie en dacht ik ‘ik moet snel zijn’. Ik vroeg Job of hij aan de zwemjuf wilde vragen of ik er ook in mocht, maar dat durfde hij niet. Toen heb ik het maar zelf gedaan. Ik kreeg een badpak en mocht erin. Hij was zo blij! De juffen op school waren jaloers; ze wilden allemaal wel zwemmen met Job.

Ik ben niet in dienst van de school, maar van zorginstelling de Driestroom. De ouders betalen de zorg die ik lever vanuit hun persoonsgebonden budget. Momenteel begeleid ik drie kinderen op school. Job help ik met eten – ik haal alles uit de kast om te zorgen dat hij zijn halve banaan en zijn pap binnen krijgt. Verder ga ik met hem naar de wc, waar we zelfbedachte liedjes zingen, en breng ik hem naar het paardrijden of de gym. Waar leerkrachten duizend dingen tegelijk moeten doen, kan ik focussen op het kind. Dat geeft rust in de klas.
Een ander jongetje dat ik begeleid, heeft een spraakcomputer. In de kring zit ik naast hem, vraag ik of hij misschien ook wat wil vertellen. Ik merk het als hij zich down voelt, dan probeer ik vrolijkheid te brengen.

‘De juffen wilden allemaal wel zwemmen met Job’

Kort geleden overleed mijn vader plotseling. Ik werd gebeld waar Job bij was. Hij zag me hard huilen. Later vroeg ik hem of hij nog wist waarom ik verdrietig was. Hij wist het nog. Het lijkt wel of de kinderen dan nog zachter voor je zijn, vaak zijn ze heel gevoelig.
Ik vind het ook fijn om dingen voor mezelf te doen, zoals jaarlijks een weekje alleen naar Italië gaan. Om de taal en om nieuwe contacten te leggen.

Mijn loopbaan begon een kinderdagverblijf. Na tien jaar werd het me te commercieel. We hadden ik weet niet hoeveel baby’s op de groep die allemaal tegelijkertijd de fles moesten. Via via kwam ik bij de Maartenschool terecht; kinderen die een speciale benadering nodig hebben, trokken me altijd al. Je moet je creativiteit inzetten, proberen in hun hoofd te gaan zitten en kijken waar ze behoefte aan hebben. Vaak kunnen ze dat zelf niet zeggen. Ik probeer ze altijd een stapje verder te brengen. Mijn vriend heeft een café in Groesbeek waar ik soms help, maar mijn hart ligt toch echt bij de kinderen. Van Job moet ik afscheid nemen als hij naar zijn nieuwe school gaat. Daar ben ik slecht in, dat worden tranen. Zijn lieve handjes om mijn gezicht zal ik zo missen!’

De column van Annemarie Haverkamp is terug op zaterdag 2 september.